Το λάθος διήγημα του Ριζοσπάστη….

Δημοσιεύτηκε στις 28 Δεκεμβρίου στο ένθετο του Ριζοσπάστη, ένα «αθώο» δήθεν διήγημα στο οποίο πιστεύω αξίζει μία απάντηση…..

Πήρα την πρωτοβουλία να την γράψω… γιατί μέσα στις γιορτές ένιωσα σαν να περνάει ντούκου μια τόσο φασιστική προσέγγιση στο θάνατο ενός δεκαπεντάχρονου, και δεν μπορούσα να το αφήσω….

Η απάντηση είναι όσο πιο ήπια γίνεται.... και ακολουθεί τα επιχειρήματα του αρχικού κειμένου, χωρίς να προσθέτει όλα τα υπόλοιπα επιχειρήματα που καθιστούν το κείμενο κατάπτυστο και αισχρότατο….

Άκου με προσεχτικά φίλε, χωρίς να με διακόψεις.

Ξέρω πως έχεις βοηθήσει πολλούς ανώνυμους ν' ακουστεί η φωνή τους, γι' αυτό σε παίρνω κι εγώ.

Ελπίζω να φερθείς και σε μένα όπως στους άλλους.

Λοιπόν, ναι μου την άναψε!

Και δεν το μετανιώνει, το ξέρεις, μόνο που άλλον νόμιζε ότι βαρούσε, αν και ήμουν και εγώ κωλόπαιδο, ένα πλουσιόπαιδο που έπαιζε με το σύστημα ,που αμφισβητούσα την τάξη, που έβριζα τους κωλόμπατσους και τέτοια...

Κι όλοι εσείς που ουρλιάζετε τώρα στα κανάλια και μυξοκλαίτε, δεν ξέρετε τίποτα ή ξέρετε και κάνετε τον παλαβό. Λένε λοιπόν κάποιοι από σας πως έπρεπε να βρίσκομαι κλεισμένος σπίτι, με την μητέρα μου, πως δεν έπρεπε να γυρίζω στα Εξάρχεια, πως μπορώ να κυκλοφορώ μόνο στα Βόρεια Προάστια, μόνο στα μέρη της τάξης μου, και αυτό συνοδεία των γονιών μου και άλλα τέτοια... Τόσα ξέρουν οι κοπρίτες, οι καναλάκηδες, οι δικηγορίσκοι και όλοι οι βολεμένοι. Μόνο εκείνοι που γεννήθηκαν φτωχοί έχουν δικαίωμα στην αμφισβήτηση, μόνο εκείνοι μπορούν να βρίζουν τους μπάτσους και να κυκλοφορούν στα Εξάρχεια, στην Ομόνοια ή στις φτωχογειτονιές. Η καριόλα η Λιάνα, μπορεί βέβαια να κυκλοφορεί όπου θέλει… από τα σαλόνια του Καραμανλή και της αστικής τάξης μέχρι τον Περισσό και τα εργοστάσια, από το Κολωνάκι μέχρι τα Ίμια, αλλά αυτή είναι δημοσιογράφος.. και βουλευτής και δεν μετράει όπως εγώ, ένα κακομαθημένο δεκαπεντάχρονο κωλόπαιδο! Έχει τις πληροφορίες της αυτή, όπως όλοι στο σινάφι σας, και τις χρησιμοποίησε όπως την βολεύει...

Νομίζω λοιπόν πως ακούω τους αραχτούς όλους στους καναπέδες να λένε, «δηλαδή είχε προβλήματα το πλουσιόπαιδο» και άλλες τέτοιες μαλακίες.

Όπως ας πούμε, δεν έχουν προβλήματα οι νέοι, και όλοι οι ανώνυμοι πολίτες που βιώνουν την αδικία να σε σφάζουν ή σε ξεφτιλίζουν όσοι σε πετυχαίνουν στο «γήπεδό» τους, τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τα δικαστήρια και όλες οι υπηρεσίες δηλαδή. Δηλαδή, πόσοι σε υπεύθυνες θέσεις περνάνε από ψυχίατρο κανονικά και μετά από κάποια διαστήματα στην υπηρεσία τους; Πόσοι άνθρωποι που καθορίζουν την καθημερινότητα και το μέλλον μας έχουν κοινωνική συνείδηση και αντικειμενική κρίση ή συμπεριφορά? Δεν μπορεί να είναι ή να φαίνονται καλά και όλοι να έχουνε παράπονα. Να κουβαλάς 15 κιλά τσάντα από πρώτη δημοτικού, να σε επικρίνει καθημερινά μία δασκάλα που είχε νεύρα γιατί την κεράτωσε ο άντρας της, και να αποφασίζεται το μέλλον σου από τον βαθμό που θα σου βάλει, να δουλεύουν οι γονείς σου διπλάσιες ώρες γιατί να εξασφαλίσουν τα δίδακτρα ώστε να μην πας σε ένα ετοιμόρροπο δημόσιο σχολείο χωρίς πράσινο, χωρίς εργαστήρια, τρέχεις καθημερινά σε 2-3 φροντιστήρια για να ανταπεξέλθεις στην «ενταντικοποίηση» των σπουδών και των φροντιστηριακών συμφερόντων, να μεγαλώνεις σε μία κοινωνία αδιάφορη όπου οι φίλοι σου αρχίζουν τα ναρκωτικά από τα 12, όπου ο γείτονας σου δεν ξέρει το όνομα σου παρόλο που συναντιέστε δύο με τρεις φορές στο ασανσέρ καθημερινά, σε μία πόλη όπου δεν υπάρχει πράσινο, τα δάση καίγονται και οικοπεδοποιούνται και οι ελεύθεροι χώροι γίνονται γήπεδα για μεγάλες ΠΑΕ και εμπορικά κέντρα.

Όσοι από μας προβληματιζόμαστε, ζοριζόμαστε και αμφισβητούμε την υπάρχουσα κατάσταση, έχουμε αποκλίνουσα συμπεριφορά και ψυχολογικά προβλήματα? Πρέπει να πάμε στον ψυχίατρο και να κυκλοφορούμε συνοδεία με τον κηδεμόνα μας μέχρι να αποθεραπευτούμε?

Για να μη σου θυμίσω πως οι τελευταίοι που μπορούν να εξετάσουν και να κρίνουν αν είσαι ψυχικά εντάξει είναι οι ψυχίατροι, έτσι δε λένε; Και να μη σου θυμίσω πόσοι πολιτικοί αποδείχτηκε πως ήταν βαρεμένοι και σε άλλη περίπτωση θα τους είχανε δεμένους, όχι αμολητούς να κυβερνάνε τον κοσμάκη, ούτε να σου θυμίσω πόσοι ενήλικες, γονείς και δάσκαλοι, που δίνουν διαταγές στα παιδάκια είναι για τα σίδερα, άσε που... αλλά τι να πρωτοπείς...

Λοιπόν, εγώ, είναι αλήθεια πως πήγαινα σε ιδιωτικό σχολείο, που λέει ο έτσι. Άλλαξα δύο ιδιωτικά σχολεία, προσπάθησα να βρω ενδιαφέροντα στόχους στο εκπαιδευτικό σύστημα, έπιασα διάφορους καθηγητές, παρακάλεσα αλλά τίποτα! Δεν είχα βλέπεις ήσυχο πνεύμα, άσε που είχα και τη φωλιά μου λερωμένη από την αρχή ως παιδί πλούσιου επιστήμονα. Ύστερα τα παράτησα και κάπου μάλλον βολεύτηκα, έμαθα τη «δουλειά», έμαθα να λουφάρω και κοίταξα να βρω άλλο τρόπο να διεκδικώ το μέλλον μου, μέσα από την αμφισβήτηση, μέσα από το προσωπικό ψάξιμο . Αλλά ησυχία δεν είχα ποτέ. Πότε ο ένας πότε ο άλλος ήμασταν η παρέα μου και ολόκληρη η γενιά μου οι μόνιμοι στόχοι. Οι πολιτικοί και οι διάφοροι κομπιναδόροι κάνουν τις αρπαχτές τους κι εμείς γινόμαστε σάκοι του μποξ - «να διαβάζετε ρεμάλια!» φωνάζει συχνά ο καθηγητής, ενώ οι υψηλά ιστάμενοι είναι πιο ευγενείς αλλά και πιο σκληροί. «Νέα γενιά-το μέλλον μας» μας προσφωνούν αλλά στάζουνε φαρμάκι και μας στέλνουν στο στόμα του λύκου.

Ξέρεις πόσες φορές άλλαξαν τον εκπαιδευτικό σύστημα, την ύλη και τα βιβλία που έπρεπε να διαβάσω? Ξέρεις με τι τέχνη καταστρέφουν τα ταλέντα σου, την φυσική κλίση σου και τα ενδιαφέροντα σου? Βγάζουν μία εγκύκλιο, δίνουν μία συνέντευξη, και εκεί που καθόμαστε και προετοιμαζόμαστε, έρχεται η φωτιά-νομοσχέδιο και σε λούζει... τρεις φορές με έχουνε κάψει με τις αλλαγές τους και τη γλίτωσα με πολύωρα φροντιστήρια πάνω στην εφηβεία. Ξέρεις εσύ που με δείχνεις με το δάχτυλο, ξέρεις πόσες φορές γύρισα στο σπίτι με μάτια πρησμένα από το διάβασμα, το σώμα κουρασμένο από τον εγκλεισμό στις τάξεις και με ρωτούσαν οι γονείς μου τι έπαθα και δεν ήξερα ούτε εγώ ο ίδιος τι μου συμβαίνει?

Την υποχρεωτική εκπαίδευση έβγαζα κι εγώ, σαν ένα μέσο παιδί της ελληνικής κοινωνίας, περιμένοντας να μεγαλώσω για να βρω τι τελικά θα μου αρέσει, τι τελικά θα καταλήξω γιατί κανείς ποτέ δεν ήξερε αν θα κατάφερνα να βρω την ισορροπία, την επιτυχία, την υποτιθέμενη ευτυχία. Κανένας συμμαθητής μου δεν ήξερε γιατί δεν του άρεσε πότε το ένα πότε το άλλο...

Και πώς βρέθηκα στο Σύστημα δε θα το αναλύσω, γιατί ξέρω πως όλοι ξέρετε πάνω - κάτω με ποιο τρόπο μας χώνουν στο τσουβάλι, όπως τα φίδια που τα αμολάνε μετά - μας αμολάνε δηλαδή, γιατί να μην το ομολογήσω; - μας στέλνουνε με το ζόρι μέσα στην καταβόθρα. Λεπτομέρειες δεν τολμάω να σου πως, πάντως αρχίζει με τους παιδικούς σταθμούς, όπου πάμε πλέον όλοι για να φέρνει στην οικογένεια, έξτρα εισόδημα η μάνα. Μας αμολάνε στον παιδικό σταθμό και το πρώτο που μαθαίνουμε είναι «θα κάνεις ό,τι σου λέμε, γκέγκε μάγκα;». Διάλεξαν έναν καλό παιδικό σταθμό, και μέσα σε πέντε μέρες έμαθα να μην κλαίω που με ξυπνούσαν χαράματα, που έφευγα από το σπίτι μου και αποχωριζόμουν την μάνα μου. Έμαθα όλα τα τραγουδάκια και πήρα μέρος σε όλες τις εθνικές εορτές, νομίζω πως με ντύσανε και τσολιά και πήγα στην παρέλαση με τα άλλα παιδάκια. Τα σίγουρο είναι πως μπήκα νωρίς στη σφηκοφωλιά, και έμαθα όλα τα κόλπα.

Για πες μου εσύ που είσαι έξυπνος και σπουδαγμένος, γιατί έγιναν φέτος υποχρεωτικά και τα νήπια, ενώ δεν υπήρχαν νηπιαγωγεία? Αρχίζουν το πλύσιμο εγκεφάλου πριν καν αναπτυχθεί η προσωπικότητα μην τυχόν τους φύγει κανείς από την σκευωρία.

Δειλά πρακτοράκια της μαύρης συμφοράς είναι όλοι οι υπουργοί παιδείας και οι βουλευτές, πεμπτοφαλαγγίτες θα τους έλεγε ένας σοβαρός και τίμιος άνθρωπος που γνώρισα στη ζωή μου, ένας δικηγόρος που έλεγε πως είναι με το ΚΚΕ, αλλά δεν τον άφηνε το κόμμα να μιλήσει έξω από την επίσημη γραμμή του.

Λοιπόν, ο μπάτσος το γουρούνι με έφαγε.

Είχε φτάσει λέει, στο αμήν, και πώς φτάνει κανείς στο αμήν δε θα το αναλύσω, λέει πως είχε μπουχτίσει. Τον έβριζαν λέει κάποιοι, τον είχαν βρίσει τουλάχιστον άλλες πενήντα φορές την ίδια μέρα, βρίζανε τη μάνα του - «γαμώ το μ... που σε πέταγε» του είχε φωνάξει κάποιος το ίδιο απόγευμα - και είχε φτάσει ως το λαιμό - γιατί η μάνα του ήταν παραδουλεύτρα, λέει. Εμένα βέβαια αυτό μου φαίνεται άσχετο, αλλά ίσως να φταίει που είμαι πλουσιόπαιδο, και να επιβάλλεται ο φόνος όταν κάποιος βρίζει μία παραδουλεύτρα. Κάτι αυτές οι βρισιές, κάτι οι σπόντες του αστυνόμου προϊσταμένου του την προηγουμένη «δεν κάνετε για τη δουλειά για την οποία προσληφθήκατε, και πλησιάζει η λήξη ή ανανέωση της σύμβασής σας και πρέπει να αποδείξετε πως αξίζετε το ψωμί που τρώτε...» και άλλα τέτοια, με έφαγε….

Ξέρεις πώς είναι να είσαι με τους φίλους σου, έτοιμος να πας σε μία γιορτή, και να σε βρίσκει σφαίρα ξέμπαρκη επειδή κάποιος έβρισε μία παραδουλεύτρα? Όχι φίλε, δεν ξέρεις, και να μην αξιωθείς να μάθεις, στο λέω εγώ, που δεν είμαι μεν γιος πλύστρας αλλά θέλησα να ζήσω , να γνωρίσω την κοινωνία και βρέθηκα στο φέρετρο μέσα στην εφηβεία.

Με σημάδεψε και εγώ δεν τον είχα δει, ο ίδιος λέει πως πρώτη φορά το χέρι του δεν έτρεμε. Γιατί πρώτη φορά δεν είχε πιει πριν βγει περιπολία. Τόσα χρόνια λέει κρατιότανε και δε σκότωνε, γιατί έπινε μισό μπουκάλι ουίσκι πριν βγει περίπολο και πέρναγε ντούκου όσα άκουγε για τη μάνα του και το αντριλίκι του . Άραγε εγώ πέθανα γιατί δεν ήπιε το μισό μπουκάλι ουίσκι? Άμα μεθούσε θα γινόταν καλό παιδί, και δεν θα ήταν μπάτσος, γουρούνι δολοφόνος?

Μπορεί με το ποτό αντί για φόνο να μου έκανε καμία «καλοσύνη»? Σε παρακαλώ μην με περνάς για μαλάκα που το ρωτάω αυτό, μου κακοφαίνεται πολύ η ζωή μέσα στον τάφο. Τι πρόλαβα στη ζωή μου; Τίποτα! Ένας μπάτσος από σπόντα, και μάλιστα χωρίς καν μόνιμη σύμβαση, μου την τερμάτισε προτού καν αρχίσει.

Αν την τερμάτιζε ένας μονιμάς, τώρα θα ένιωθα καταξιωμένος νεκρός, καταλαβαίνεις, είναι αλλιώς….

Και να 'ρχονται μετά αυτά τα κωλόπαιδα, που δεν έχουν πονέσει ποτέ στη ζωή τους, που δεν ξέρουν τι θα πει αβέβαιο μέλλον, τι πάει να πει αγωνία και ανασφάλεια, και τι σφαλιάρα κάθε είδους από τους ενήλικους κανονιστές και να σου ρίχνονται ενώ είναι επαγγελματικά κομματικά στελέχη…. μεγαλοδικηγόροι μοντελοπνίκτες και δεν έχουν καμία αγωνία για το μέλλον τους….. τα έχουν δώσει όλα, έχουν προδώσει κάθε αρχή κάθε ίχνος ηθικής και να σου πετάνε ό,τι λάσπη βρουν στο δρόμο και σε χώνουν πιο βαθειά.. μέσα στον ανήλιο τάφο…

Και να σου πω κάτι άλλο; Πόσοι από αυτά τα κωλόπαιδα είναι νέοι ή εργαζόμενοι των 700 ευρώ ? Να σου πω εγώ; Κανένας! Όλοι παίρνουν παχυλούς μισθούς από το κόμμα ή τους πελάτες τους, όλοι είναι βολεμένοι…. και το παίζουν ηθικοί, οι ανήθικοι… κρίνοντας με από την τάξη μου και την διαγωγή μου. Κάτι Κνίτες της συμφοράς , πουλημένοι στη σταλινική Αλέκα ή κάτι τύποι από τα βόρια προάστια που ασκούν δικηγορία ξεφτιλίζοντας κάθε έννοια δικαίου ή πραχτοράκια, οι πεμπτοφαλαγγίτες που λέγαμε πριν. Ποιος σοβαρός και τίμιος άνθρωπος δεν θα βγει στους δρόμους, ποιος θεωρεί την αμφισβήτηση πολυτέλεια, και ταξική την αγωνία για δικαιοσύνη και την ελευθερία? Εντάξει, είμαι απόλυτος θα μου πεις, αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία αυτού που λέω.

Λοιπόν, για να τελειώνω γιατί σε ζάλισα: πέθανα!

Πριν, σου έλεγα πως με σημάδεψε και έτσι έγινε, σταμάτησε το αίμα στη καρδιά μου. Όμως, φίλε, πρέπει να σου πω πως δε θυμάμαι αν εκείνη τη στιγμή που με σκότωσε ,με σημάδευε ίσως σημάδευε τον φίλο μου ή κάποιον άλλο που βρισκόταν παραδίπλα. Και μη νομίσεις πως παραπονιέμαι γιατί δεν πέτυχε τους άλλους, αφού ξέρω ότι εσύ δε θα με δώσεις. Απλά, δε θυμάμαι γιατί το μυαλό μου έχει σκεπαστεί από μια θολούρα και έχω χάσει εκείνες τις στιγμές τελείως. Για να μη λέω πολλά: δεν ξέρω ποια δύναμη ή ποια «άτυχη στιγμή» όπλισε το χέρι – που με σκότωσε - πάντως ό,τι έγινε, έγινε χωρίς τη θέλησή μου.

Και να στο πω; Ένα μέτρο χώμα έχει πέσει πάνω μου από την επόμενη στιγμή που έφυγε η σφαίρα και ένιωσα το σώμα μου να διπλώνεται στις πλάκες. Όταν σκέφτομαι πως με φάγανε στα δεκαπέντε χρόνια μου ενώ δεν είχα κάνει ούτε ένα βήμα ακόμα στη ζωή, άνετο ή ζόρικο βήμα - τι σημασία έχει;

Αλλά φίλε, βρήκε καλό στόχο, αν δεν τράβαγε το πιστόλι εκείνη τη στιγμή τώρα θα ζούσα. Δε θα το πιστέψεις φίλε, όμως με το που έφυγε η σφαίρα, μου φάνηκε πως είδα μπροστά μου τα χρόνια που μου στέρησε, όσα δεν έζησα, έστω κι αν αυτό κράτησε όσο και η διαδρομή του βλήματος που καρφώθηκε μέσα στην καρδιά μου. Ξέρω καλά πως πίσω δεν μπορεί να γυρίσει ούτε η σφαίρα ούτε η ζωή μου.

Όλοι εσείς που σήμερα φωνάζετε και χτυπιέστε τάχα, θα το προσπεράσετε γρήγορα, θα το ξεχάσετε μέχρι τον επόμενο φόνο, όπως ξεχάστηκαν τόσα και τόσα φριχτά εγκλήματα, των μπάτσων ή των άλλων, των επωνύμων που δεν τους αγγίζει ούτε νόμος ούτε συνείδηση. Έτσι κυλάει η ζωή, με όλες τις καθημερινές σκοτούρες, γιατί έτσι πρέπει, οι ζωντανοί με τους ζωντανούς και οι νεκροί με τους νεκρούς. Εγώ βέβαια πέθανα και δεν πρόλαβα να μάθω τις αγωνίες των νοικοκυραίων μεροκαματιάρηδων που πληγήκαν από τα επεισόδια που προκάλεσε ο θάνατος μου, αλλά θα παραδεχτώ πως δεν με χάλασαν καθόλου, ίσως και να το χάρηκα και πιστεύω πως εσύ θα κρατήσεις αυτό το μυστικό που σου εμπιστεύτηκα.

Να το ξέρεις: ό,τι και να δείξει η βαλλιστική που θα γίνει, εγώ θα παραμείνω ένας δεκαπεντάχρονος νεκρός. Ποτέ δεν θα μεγαλώσω. Ναι, ξέρω όσο ζούσα είχα ιδιόκτητο σπίτι, και τρία αυτοκίνητα που δεν πρόλαβα να οδηγήσω, είχα νταντάδες και καθηγητές στο σπίτι. Είχα να φάω… ίσως είναι έγκλημα αλλά μου άξιζε να πεθάνω?

Ούτε αληθινή συγγνώμη δεν μου ζήτησε κανείς. Άλλωστε, πόσοι απ' όλους αυτούς που κακοποιούνται κάθε μέρα από τους άλλους - και δεν είναι και λίγοι, κοίταξε στην παλιοκοινωνία μας και θα καταλάβεις τι εννοώ - πόσοι απ' αυτούς άκουσαν ποτέ συγνώμη; Όχι, δεν περίμενα καμία ειλικρινή συγγνώμη από κανέναν, κανέναν από τούτη τη βρωμοκοινωνία που ζούμε, εκτός ναι, εκτός από κείνο τον μπάτσο, αλλά όπως του είπε ο μοντελοπνίχτης, θα ήταν η καταδίκη του, άλλωστε τι θα άλλαζε αν ζητούσε συγγνώμη; Θα με έφερνε πίσω ή θα σταματούσαν οι μπάτσοι να χτυπούνε στο ψαχνό?

Εμένα η μόνη μου ελπίδα είναι ότι δεν θα το κουκουλώσουν, και θα αποτελέσει κίνητρο η δολοφονία μου να αλλάξει κάτι στην κοινωνία. Αρκεί να μην πέσει στα μαλακά.

Τόσα χρόνια κάνουνε τον μαλάκα, και μου το χρωστάνε.

Πρέπει να ανοίξετε όλοι το στόμα σας, πρέπει όλοι στο δρόμο να βγείτε .

Να μην σας το κλείσουν απαλά και κομψά. Κρατώντας σας ήσυχους, μέχρι να περάσει η μπόρα , στο όνομα των γιορτών, της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και των αθώων νοικοκυραίων. Που με τη σειρά τους, αποτελούν μέρος του συστήματος, με την λαμπρή «βοήθεια» τους.

Γιατί άλλη επιλογή δεν έχετε.

Όπως κι εσύ και τόσοι άλλοι που νομίζουν πως ποτέ δε θα τους αγγίξει η κακιά η ώρα.

Όλοι στο ίδιο καζάνι κλωθογυρνάμε βλαστημώντας την τύχη μας που δεν μπορούμε ν' αλλάξουμε γιατί ποτέ δεν προσπαθούμε.

Για την αντιγραφή,

Α.Π.Σ

(ακανόνιστα παρεκκλίνουσα συμπεριφορά )

Υ.Γ. ξετσίπωτος -η -ο [ksetsípotos] : (οικ.) που τον χαρακτηρίζει η έλλειψη αιδημοσύνης· ξεδιάντροπος, αδιάντροπος, αισχρός: Eίναι ένας ξετσίπωτος που γράφει στον Ριζοσπάστη! ξετσίπωτα EΠIPP: Πώς υπερασπίζεται έτσι ~ εναν δολοφόνο; Tο είπε ~ ότι φταίει το κωλόπαιδο. [ξετσιπώ(νομαι) -τος]