Φοβάμαι….

Δεν ξέρω ακόμα τι με τρομάζει …
αλλά ξέρω πως φοβάμαι….
Φοβάμαι πολύ….
και τις τελευταίες μέρες…
ζω σε εφιάλτες….

Φοβάμαι όταν βλέπω τους ξένους του ΔΝΤ….
να προχωράνε αγέρωχοι στο κέντρο της Αθήνας...
με τους ζήτουλες ρεπόρτερς να τους κυνηγούν…
και ναι τους βρίζω και τους καταριέμαι…
καμιά φορά προσέχω και τι φοράνε…
αν είναι ωραίοι… ή την ξενική προφορά….
αλλά πάντα στο τέλος με τρομάζουν…
Δεν λειτουργεί ο αντιπερισπασμός….

Και τρομάζω περισσότερο…
όταν βλέπω τους έλληνες πολιτικούς…
να με παραμυθιάζουν…
Με ποίηση και έπη…
να υποτιμούν την νοημοσύνη του λαού….
όμως προσπαθώ να τους ακυρώνω…
να τους αναλύω για να μην είναι τόσο φοβεροί…
Και φτιάχνω έτσι ένα δικό μου καταφύγιο…
που θα με κρύψει…
από το φερέφωνο τον Πρετεντέρη…
τον Λαζόπουλο… και κάθε εμετικό…
αλλά το γκρεμίζει ο πανικός…
που δημιουργούν όλες οι κουβέντες….
που ακούω ξεκάρφωτα από τους διπλανούς….
Και τότε δεν υπάρχει τίποτα….
να με γλυτώσει...
Μία βαριά ανάσα…
ένας αναστεναγμός…
μία βαθειά τζούρα τσιγάρο….
και ένας ψεύτικος αντιπερισπασμός…
Φανταστική επίθεση… μήπως καταφέρω…
από τον παραλαγισμό τους να κρυφτώ…
Κρατιέμαι…
μετρώ ως το 20… και τραβιέμαι…
μήπως καταφέρω να αρνηθώ…
αυτό που νιώθω…
αυτό που με απογοητεύει…
όμως δεν είναι πάντα εφικτό…
Πολλές φορές νιώθω…
στο παρά πέντε…
να πιάσω τους άλλους από τον λαιμό…
να τους ζορίσω…
να τους εξορκίσω…
να τους φιλοτιμήσω…
όμως καταλαβαίνω…
πως τίποτα πια δεν μπορώ…
Και επιστρέφω στον πρωταρχικό φόβο…
στον απόλυτο πανικό…
...

Απέχω λίγο από το μίσος…
την αδυναμία που μισώ….
Όμως…
δεν μου αφήνουν περιθώριο κανένα…
Ξέρω πως με θέλανε εδώ…
Και ενώ καταλαβαίνω…
πως αποτελώ…
μία προβλέψιμη απώλεια…
μία στατιστική άρνηση του 15%....
με απογοητεύω…
Δεν βρίσκω το θάρρος πια να αντισταθώ…
Αρχίζω και κόβω από τη ζωή μου….
Φτιάχνω σενάρια…
και λύσεις για να μην αφανιστώ…
Όμως πάντα με στοιχειώνει…
ο φόβος….

ο προσωπικός μου πανικός…
πως η περιρρέουσα βλακεία…
η αδικαιολόγητη ενοχή των σαχλών…
θα κυριαρχήσει και θα με αφανίσει…
Δεν θα σωθεί τίποτα από τον κόσμο αυτό….

Οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν τίποτα εκτός από τις αλυσίδες τους.

Ακούγεται τόσο ρομαντικό…
όμως… όταν τις έχεις μέσα στη μυαλό σου…
η λοβοτομή πάντα πονά….
και δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω...

στον πόνο αυτό.....