Θαλασσογραφία….

Τα μάτια πάντα παραπλανούν…
στο φως σαν εστιάζουν….
Χαρίζουν μια ψευδή ασφάλεια…
στο λαμπερό….
ίσως για να προστατέψουν….

Πλάι στη θάλασσα, καμωμένο κουρέλι,

σ' έδειξα στον ήλιο, ερευνητή των έργων σου,

μπροστά σ' έναν κύκλο Σειρήνων τρομαγμένων।

/

Θαμπώνεται ο κουρασμένος νους….
που έψαχνε πάντα για λιακάδες…
και υποτιμούσε κάθε κίνδυνο...
στην αγωνία μιας ανάσας…..

αν το κάλεσμα δεν είναι παρά μια αυταπάτη

του αγέρα, ω, ταξιδιώτη που έχεις μάτια γαλάζια,

διαλυμένη στον άνεμο, θα με αναγνωρίσεις;

Αν πάγωνε όμως η στιγμή….
δραπετεύοντας της ηδονής…
κάθε ανόητης αγωνίας ….
θα έβλεπε ψυχρά σαν κριτικός….
μόνο μια θαλασσογραφία….

σε λικνίζει ένα τιτίβισμα γαλάζιο από ψηλά

κι ένα πουλί σε γυροφέρνει
για να ξεχάσεις...

Τα κύματα ,σβήνουν την απειλή….
σχηματίζοντας ομόκεντρες σκιές…
να πλαισιώσουν την λύσσα του ανέμου…
και η θάλασσα μαγικά ενώνεται…
με όλες υποσχέσεις τ’ ουρανού….
για ύπαρξη παραδείσου…
.

Ευχαριστώ. Α, μια παράκληση:

αν αυτός τηλεφωνήσει πάλι

πες του να μην επιμένει, ότι έχω φύγει...

*Βλέποντας αυτό το θέαμα…
κολύμπησα με την Αλφονσίνα…