Ετοιμόρροπες αναμνήσεις...

Φτάνει ένας γκρεμισμένος τοίχος…
να ξυπνήσει η νοσταλγία…..

Σήμερα πέρασα τυχαία από το σχολείο μου ….
το 11ο Δημοτικό….και συγκινήθηκα…
Είχα να το δω από το ’78…..
Τότε μας χώρισε ένας σεισμός….
τόσα χρόνια μας χωρίζει η αδιαφορία…
της πολιτείας…

Ένα υπέροχο νεοκλασικό…
με το χαρακτηριστικό σαλκίμι …
της περιοχής του Φαλήρου…
ακόμα περιμένει…
τα πιτσιρίκια που του πήραν απότομα…

.

Δεν μπορώ να πω πως περνούσα ιδανικά σε αυτό…
Θυμάμαι ακόμα το πρόσωπο…
της κακίστρως θεούσας διευθύντριας…
που με είχε πάντα στη μπούκα….
Με έδιωξαν από το κατηχητικό…
και έπαιζα με τα αγόρια ποδόσφαιρο…
ημουν ο τερματοφύλακας της τάξης…
Γελούσα όταν έλεγα την προσευχή…
και δεν φορούσα ποτέ ποδιά…

.

Θυμάμαι πως βρωμούσαν οι τουαλέτες του…
τούρκικες και με ημίφως….
δεν έπρεπε να μας δούνε τα αγόρια….
να μπαίνουμε σε αυτές…
για να μην κάνουν μπανιστήρι…

Τη νόστιμη ξερή τυρόπιτα…
με όλες τις φήμες…
που τη συνοδεύανε…
οι έξυπνοι για να μας τρομάξουν….
Μαγειρεύτηκε με ποντίκια…
χθες βρήκανε μία ουρά…
Βάζουν στα λουκάνικα κρέας από παιδάκια…

Έψαξα να βρω και την παλιά μουριά…
που από κάτω μαζευόμασταν όλα τα κορίτσια…
Παίζαμε λάστιχο…στην πλούσια σκιά…
Τρώγαμε τα μούρα…και μαζεύαμε φύλλα…
για τη σχολική εργασία….
με τους μεταξοσκώληκες…
.
Εντόπισα τις αίθουσες…
που είχα σε κάθε τάξη…
και σκηνές φωτεινές ξυπνήσανε…
με την ίδια ένταση… και τις ίδιες απορίες…

Γιατί δεν μπορώ να σηκώνω το χέρι μου…
αλλά μόνο το δάκτυλο μου…
Ποια η χρησιμότητα του κατηχητικού…
και γιατί αρέσουνε οι κακόγουστες εικονίτσες…
Πως θα καταλάβει ο παπάς…
ότι δεν νήστεψα….
Τι χρειάζονται τα ποτάμια της Ευρώπης…
και γιατί να φοράμε στα μαλλιά…
μόνο γαλανόλευκη κορδέλα...
.
Σε όλα τα σχολικά παράλογα…
ο καλός μου δάσκαλος…
ο κύριος Τσίγκρος....
να γελάει πάντα συγκαταβατικά…
και να επιμένει να μου βάζει δέκα…..

Είναι περίεργα ορισμένα κτήρια….
λες και κρατάνε την ψυχή μας….
.

..

Ίσως για αυτό η πολιτεία τα χειρίζεται σκληρά…
για να συνηθίσουμε την κόλαση μας…