Διακοπές….

Έπρεπε να είχα ήδη φύγει….
......

Μαθήματα Θερινής Νυκτός ….

Ο πρωτοπόρος Δήμος Καλαμαριάς…
προκειμένου να σώσει ...

τις ευαίσθητες νεανικές καρδιές…
αποφάσισε να παραδίδει μαθήματα….
για τις σχέσεις των δύο φύλων….

Για τον σκοπό αυτό…
επιστρατεύτηκαν όλες οι μορφές τέχνης…
με πρώτη και καλύτερη…
τον Κινηματογράφο…

Η σειρά των προβολών…
δεν είναι τυχαία….
Ούτε ο σχεδιασμός…
της ευστοχότατης ταμπέλας…

Οι σχέσεις αρχίζουν....

κάτω από έναν έναστρο ουρανό…
με την θαλάσσια αύρα να ξεστομίζει....

υποσχέσεις αιώνιας αφοσίωσης και καύλας….
"Πεθαίνω για σένα" …
Αχ Βαχ….

Μετά ακολουθεί η σεξουαλική πράξη….
στα γρήγορα…
"Bang Bang"….
το φοβερό πιστόλι…..
με πάθος και ορμή!!!!

Και αφού… εκτονωθούν….
όλα τα παραπάνω «ευγενικά» αισθήματα….
ακολουθούν….τα….
"Σφραγισμένα Χείλη" ….
ή κοινώς…ο Μόκος….
Μυστήριο ή αμηχανία….

Και τι απομένει???

Η αναγκαστική ΕΞΟΔΟΣ….
πάντα δεξιά…
σύμφωνα με το βέλος…

Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα


Υ.Γ. Ασφαλώς και είναι σατυρική η παρούσα ανάρτηση….
αμφιβάλλω αν ήταν στις προθέσεις του Δήμου…
το μάθημα… αλλά… ταιριάζει!!!!
Δεν ταιριάζει?????

Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα

Το καλύτερο post....ever!!!!

Σας διαβάζω....
γενικά διαβάζω πολύ...
ιντερνετικά και live...
(περνάω αρρωστημένη φάση "ματάκια")

Αλλά σήμερα...
έπαθα πλάκα με κάτι που διάβασα...

Κόλλησε στο μυαλό μου...
και το σκεφτόμουν όλη μέρα...
Ποτέ ξανά δεν διάβασα κάτι τόσο απλό...
αλλά τόσο σοφό...
τόσο μεγάλο!!!!
Αντιγράφω το φοβερό post....
που ανήκει στο ίδαλμα μου πια...
TSAOUSA!!!!!

ΤΟ ΜΟΥΝΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ....
Υπάρχουν γυναίκες που έχουν το μουνί στην καρδιά.
Υπάρχουν άντρες που γαμούν μια καρδιά σαν να ‘τανε μουνί.
***
Δεν έχω ούτε μουνί, ούτε καρδιά.
Είμαι ελεύθερη.


Οκ... το δεύτερο μέρος δεν το'χω...
(συνήθως το'χουν οι πόντιες)

αλλά... το πρώτο...με καλύπτει πλήρως!!!!!!

Πίσω από κάτι τέτοιες αλήθειες...
κρύβεται όλη η ουσία της τέχνης...
όλης της λογοτεχνίας...
όλης της ανθρώπινης ιστορίας...

ΡΙΣΠΕΚΤ!!! ΡΙΣΠΕΚΤ!!!!
ΕΙΣΑΙ ΘΕΑ ΚΟΠΕΛΑΡΑ ΜΟΥ!!!!
(ευτυχώς είμαι ανίκανη να ζηλέψω...)

Μνήμες πόνου….

Ο πόνος χαράσσεται στην μνήμη….
αλλοιώνει τα κύτταρα μας…
αφήνει ίχνη της πληγής…
*

Ξεπηδάει για να διεκδικήσει…
μέρος από τα όνειρα μας…
το ζεστό αίμα της καρδιά μας…
*

Ύπουλα ανατρεπτικός ο ρόλος….
των βιωμάτων μας…
προσπαθεί με τέχνη να μας αφαιρέσει…
κομμάτια του μέλλοντος μας….

Η θύμηση μίας ακίδας…
μίας βιαίας εισβολής….
στη σάρκα και στο μυαλό μας…
άραγε αρκεί?

*

Να μειώσει ένα δράμα…
που είναι πια σε όλους γνωστό…

*

αλλά η καρδιά θέλει…
να το ξαναζήσει…
σε έναν νέο οδυρμό….

Ερωτας, πλάνη ή ακίδα…
σε μία θολωμένη στιγμή?
*
Τα απομεινάρια μιας λαμπρής στιγμής….
που ζούσες σε ένα παλάτι…
εφήμερης ηλίθιας πλάνης…
μα τόσο μαγικής….
*

Το κτίσμα ολοκληρώθηκε….
τελείωσε ο σκελετός…
και έμεινε μόνο η πέτσα….
του άψυχου ψυχρού μπετόν…
*

Να αγκυλώνει τις ψυχές μας…
σε ένα ανθρώπινο κενό…
που ελπίζει να βρει το κέλυφος για την ζωή του…
σε ένα δημιούργημα πλαστό…
*

Είναι η μνήμη του πόνου…
άραγε ανατρεπτική???
Σε μυαλά που ξεφύγαν…
έστω για μία μόνο στιγμή???

*

*

*

.....και η μουσική υπόκρουση...

για τους ακουστικούς ή αναλφάβητους τύπους.....

Walk away and taste the pain..

Come again some other day...

Aren't you glad you werent afraid...

Funny how the price gets paid....

*

Αεροστατικές Ακολασίες....

Είχα πει δεν θα ενδώσω…
και το τηρούσα δυναμικά….
Πέντε φορές στην Αθήνα…
(Τέσσερις στο Κολωνάκι….)
με όλες τις πιστωτικές μαζί….
αλλά εγώ βράχος….
Δεν ψώνισα τίποτε!!!
Αλήτες έμποροι δεξιοί…
φράγκο δεν θα πάρετε από μένα…
σκεφτόμουνα…όποτε λιμπιζόμουνα..
κανένα ρούχο… κανένα κόσμημα…
ακόμα και παπούτσια…

Μέχρι… που βγήκα βολτίτσα..
με τον επικίνδυνο διαφθορέα…
και… με έβαλε σε πειρασμό…
όχι μόνο μια φορά… γιατί θα γλύτωνα…
δύο ώστε να μην έχω καμία ελπίδα…

Στην αρχή… με πήγε σε ένα μαγικό κατάστημα…
με κοσμήματα και αντικείμενα gothic…
Είδε το μάτι μου που γυάλιζε…
και είπε σατανικά να μπούμε μέσα….
ΟΧΙ… τότε φώναξα…
αν μπω μέσα θα το αδειάσω!!!….
Κάνω καταναλωτική νηστεία…του εξήγησα…
και.. άρχισα την φλυαρία….
για να ξεφύγω… (από τον καρα-πειρασμό)
Περνάμε τότε από ένα μαγαζί…
και.... με πιάνει ένα ρίγος…

Είχε στην βιτρίνα…
Τα Απόλυτα Ακανόνιστα Παπούτσια!!!

Στάθηκα όμως τυχερή…
και ήτανε κλειστό…. θα άνοιγε στις 12.00!!!
Τι καλά! σκέφτηκα…
άμα απομακρυνθώ θα το χάσω…
οπότε δεν θα παραβιάσω…
την υπόσχεση μου….

Πήγαμε για καφέ Εξάρχεια…..
ακούσαμε μουσικούλα…
αλλά το μυαλό μου… ήταν εκεί…
στην ακανόνιστη βιτρίνα…

Τότε μπήκε μέσα του ο Σατανάς….
(του καταναλωτισμού…)
και κοίταξε το ρολόι….
και γύρισε και μου είπε….
-Σε λίγο ανοίγει το κατάστημα…
με τα ωραία τα παπούτσια….
-Ναι…αλλά δεν ξέρω που βρίσκεται…
είπα εγώ ανακουφισμένη….
-Δεν πειράζει, ξέρω εγώ…και είναι στο δρόμο μας…
άμα θέλεις θα σε πάω…
Πόσο να αντέξω η καψερή???
Δεν είμαι και αγία!!!

Ήπιαμε τον καφέ στα γρήγορα…
και πήγαμε…..
Μπαίνω μέσα… με ενοχές…
αλλά και βουλιμία…
μέχρι που αναθαρρεύω….
όταν ακούω πως
θέλουνε ένα μήνα να φτιάξουνε τα παπούτσια ….
Λέω… Α! Δεν γίνεται! Εγώ το απόγευμα φεύγω!!!!
και νόμιζα πως πάλι το έσωσα…
και πως τελικά δεν θα ενδώσω…
Και τότε ξαναεπεμβαίνει ο Βελζεβούλ…
και λέει…
-Θα στα στείλω, εγώ!!!!!!!
Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα

Και τότε όλα χάθηκαν…
όρμησα με μανία….
Και έτσι απέκτησα….
Τα απόλυτα παπούτσιααααααααααα!!!!!!!

Και είμαι πολύ πολύ χαρούμενη….
γιατί… είναι ΤΕΛΕΙΑ!!!!!
Είναι τα πιο όμορφα που έχω φορέσει!!!!!!

Σήμερα τα παρέλαβα….
μέσα σε ειδική συσκευασία….

Που τελικά κατάφερε….
να διπλασιάσει τη χαρά…
με την τρελή της ευστοχία!!!!!
Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα

Ευχαριστώωωωωωωωωωω
Ευχαριστώωωωωωωωωωωωω
Ευχαριστώωωωωωωωωωωω πάρα μα πάρα πολύ!!!!!
Για την καταναλωτική ακολασία!!!!!!!!!
Μου έδωσεςςςςςςς τρελήηηηη χαράαααααααα
Ειλικρινάααααααα πετάωωωωωω!!!!!

Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχχαχαα

Το τζάμι στις φλέβες του νου...

Η παραμόρφωση ως …
διεστραμμένος εξωραϊσμός...

Το όριο πάντα παραμένει…
σιδερένιο και ψυχρό…

Όπως στις παλιές τις πόρτες…
ένα ρομαντικό υγρό ντεσέν…

να εξοστρακίζει τα όρια…
του ιδιωτικού…

μόνο ως παραίσθηση…

που διαλύεται με βία...

με "τυχαίο"πρωτογονισμό....

μέσω μιας απελπισμένης θραύσης…

που προκαλεί η συνειδητοποίηση…

του προμελετημένου εγκλωβισμού…

που πονάει….

και ματώνει….

"Η όχθη όμως στα χείλη του νου

Ασπάζεται γλυκά την ανταύγεια της σιγά-σιγά

Την όχθη της διάνοιας στα χείλη...."

.

.

.

.

.

Υ.Γ. Ο τίτλος της ανάρτησης όπως και το τέλος,

ανήκουν στον Paul Eluard...

από το ποίημα "Η σπασμένη γέφυρα"...

σε μετάφραση του Γιώργου Κεντρωτή...

Ψόφα τους…..

Ο αέρας τελευταία τελειώνει….
είναι πια γεγονός….
Κάθε μέρα αναπνέουμε και λιγότερο….
Κλείνουμε τα μάτια ή κοιτάμε αλλού…
αλλά… τελειώνει….
και κάτι πρέπει να κάνουμε????
Όχι… όχι εμείς…

Σήμερα συνάντησα τον άστεγο του πάρκου….
κοίταξα αυτόματα προς το πορτοκαλί ηλιοβασίλεμα…
επικεντρώθηκα εκεί…

Στην επιστροφή της βόλτας….
είδα έναν γέρο…
με σακούλες φορτωμένο...

με όλα του τα υπάρχοντα…
έψαξα το ηλιοβασίλεμα….
ήταν ακόμα πορτοκαλί…
αύριο πάλι θα φυσάει…
δεν θα ιδρώσω… θα είμαι καλά…
Τι ωραία τα γαμω-χρώματα…
Τι ωραία η υπεκφυγή….
Ωραίες και οι γαμω-ειδήσεις….

μία γκόμενα σχολιάζει τους κοιλιακούς στην πλαζ...

Μπουλντόζες να καταστρέφουν το μιαρό…
Μιαρή η ανάγκη… μιαρή η αδυναμία…
και εμείς οι απόλυτοι γαμιάδες…
οι νόμιμοι δυνατοί…
να καταστρέφουμε τις παράγκες…
και να το κάνουμε μόκο στα σοβαρά….

Το μυαλό μου κόλλησε στις παράγκες…
τι να είχαν μέσα??
Ο,τι κρατούσε ο γέρος…
στις σακούλες που κουβαλά…
ότι πετάω στα σκουπίδια…
ή ό,τι κρατάω φυλαγμένο… στα κρυφά…
Και μέσα στα αποκαΐδια…
ένα ζευγάρι παπούτσια για την δουλειά…

μία καθαρή μπλούζα...
ένα γράμμα από την πατρίδα…
ή η φωτογραφία μίας ευτυχισμένης στιγμής…

Όλα τώρα γκρεμιστήκαν…
ή καήκαν…
και η τάξη επανήλθε…
μία τάξη ταξική…
άκαρδη… καθαρά προσωπική…
για το γαμω-θέαμα και τις δημοσκοπήσεις...
για τους παπάριδες που θα «τακτοποιήσουν»
και θα τακτοποιηθούν…

Ο αέρας κάθε μέρα τελειώνει….
δεν χωράμε να αναπνέουμε όλοι…
αλλά… δεν αντέχω να κρατώ την αναπνοή…

,

,

Ψόφα τους παλιοκαριόλη....

με κάνουν να νιώθω ενοχή...

και εγώ σίγουρα δεν φταίω...

έχω υπηκοότητα...

έχω νομιμότητα...

δεν ξέρω μόνο αν έχω ψυχή....

Les corbeaux brûlés...

de Eric ALLARD

*

*

Et si le désir se consumait jusqu’au bout.
Cendres pour la terre et fumées pour le ciel.
Les ailes chargées de souffles.
Les pattes ancrées dans un charnier.
Avec les brûlures qui ravivent les anciennes morsures du feu
et la peau dont on peine à ranimer les senteurs,
même bénie, même aspergée d’eau de mer.
Et les caresses désormais absentes sous les doigts,
et le vent des images emporté dans le grand brasier éteint du passé.
Tout coule pour déformer ce qu’on a vu droit, plein, dense,
ce qu’on a modelé de nos mains
et respiré comme la fleur immortelle de l’instant.
En se défaisant des corps par les flammes,
ne garantissons-nous pas l’avenir du verbe ?
De foyers de fables.

Des mots-étincelles pour une dernière flambée des souvenirs...

*

*

Τα καμένα κοράκια…

Και αν η επιθυμία καταναλωνόταν ως το τέλος?
Στάχτες στην γη και καπνός στον ουρανό…
Τα φτερά φορτωμένα ξεφυσήματα….
Οι πατούσες καρφωμένες σε έναν τάφο ομαδικό ….
Με καψίματα αναβιώνει το αρχαίο δάγκωμα της πυρκαγιάς…
και του δέρματος τις μυρωδιές αγωνιζόμαστε να θυμηθούμε ….
είτε ευλογημένο, είτε ραντισμένο με θαλασσινό νερό…
Και τα χάδια που λείπουν κάτω από τα δάκτυλα…
και η αύρα των εικόνων που παρασύρονται….
στο μεγάλο σβησμένο καμίνι του χθες…
Όλα ρέουν να παραμορφώσουν…
το κάποτε σωστό, πλήρες , έντονο…
που από τα χέρια μας δημιουργήθηκε…
και ανάσα μας έδωσε σαν το αθάνατο λουλούδι της στιγμής….
Καταστρέφοντας τα κορμιά μέσα στις φλόγες…
δεν εγγυούμαστε το μέλλον της δράσης?
Εστίες μύθων….
Λέξεις- σπινθήρες για μια τελευταία αναλαμπή των αναμνήσεων…

.

.

Υ.Γ. συγνώμη για την ακανόνιστη μετάφραση….μα ήθελα πολύ να το μοιραστώ….

πληροφορίες για το ποίημα θα βρείτε ΕΔΩ!
.

.

.

Η αυτοκτονική χελώνα....

Οταν όλοι φεύγουν για μπάνια.....

στην άδεια πόλη....

μένουμε εμείς....

να γυρίζουμε υπερπαραγωγές.....

Υ.Γ. Την χελώνα την άφησα στην αυλή του δημοτικού κολυμβητηρίου....

Ας χαρεί και αυτή... την πισίνα.....

μήπως δει την πόλη πιο θετικά....

αν και δεν το νομίζω.....

Η επιστροφή….

Καμιά φορά η γαμω-ζωή μας επιφυλάσσει…
ένα τρελό τέλος που κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει…
Γιατί η πραγματικότητα είναι πολύ πιο παλαβή από την φαντασία…
ίσως αυτό τελικά την θρέφει….
Γύρισα στις ποντιούκλες μου….
γύρισα στην σπιταρόνα μου…
γύρισα στον Άντρα μου…
και όλα ήταν τόσο φυσιολογικά….
τόσο όμορφα… τόσο αρμονικά….
όσο ένας ύπνος μετ΄ από ένα μεθύσι…
όσο ο τρίτος φραπέ στην δουλειά…
πικρός.. αλλά αναγκαίος….
αναζωογονητικός…και γειωμένος…
αλλά… χωρίς γαμημένα «αλλά»…..

Ο σκύλος παρών και πάντα ετοιμοθάνατος…
να φτύνει τα χάπια στα κρυφά…
μα μία αμαρτωλή αίσθηση αισιοδοξίας…
καλύπτει κάθε αμφιβολία….
κάθε ανασφαλή αναφορά…

Αύριο θα είναι μία ακόμα μέρα…
που θα την παλέψουμε σουρεαλιστικά…
και στο τέλος…θα γελάσουμε με την βοήθεια της χημείας…
με μία φλέβα ανοικτή….δεκτική…θανατική αναφορά…..
ή με το τίμιο χαμόγελο του κουρασμένου εργάτη…
που βλέπει το έργο του... και γελά…
γιατί έχει επιτέλους ξεϊδρώσει…
νιώθει το δειλό αεράκι….
να παίρνει τον κόπο του μακριά…..

Δεν φοβάμαι πια…..

ξέρω πόσο με αγαπάς.....

Να μας Quittes, να ησυχάσουμε, ρεεεεε!!!

Ήθελα πολύ να δω...
την καρατυπού μου...
και όταν όλα στράβωσαν...
και μου είπε για την συναυλία...
είπα αμέσως ναι...
(Λατρεύω και την Nina Simone...
σαν κάθε αξιοπρεπή καψουρογκόμενα...)
Και έτσι... στις 8.10... βρεθήκαμε...
και πήγαμε στον Λυκαβηττό...
Έδωσα 60 ευρόπουλα...
για το γαμωεισιτήριο..
αλλά χαλάλι...
βρήκαμε και ωραίες θέσεις...
κεντρικές και πανοραμικές...
και καθίσαμε σαν μουσικόφιλες Κυρίες να περιμένουμε....
τους καλλιτέχνες...
Σε κάποια φάση... η καρατυπού...
με κοιτάζει με αγωνία...και μου λέει..
"περίεργο κόσμο έχει, σήμερα.."
"ναι , όλο σκατόφατσες,ίσως οι όμορφοι έρθουν αργότερα"
και αρχίζουμε να παρατηρούμε φάτσες...
Πρώτος και καλύτερος... ένας σιχαμένος με μανικετόκουμπα....
Χαχαχαχαχαχχαχαχαχχαχχα
"άμα δεν το'χεις... μην το παλεύεις!" είπε σοφά η καρατυπου...
και στυθήκαμε να τον κοιτάμε...
Ο μανικετοκουμπωμένος... σήκωσε μία παρέα...
για να καθίσει στην γαμω-αριθμημένη του θέση...
ενώ υπήρχαν ελεύθερες άλλες... καλύτερες..
Τάξη και ασφάλεια... γαμω το μανικετόκουμπο μου...
Διψάσαμε από το γέλιο...
πήγα να πάρω ποτά...
Εκεί συνάντησα έναν ωραίο σεκιουριτά...
"φίλε...πάω να πάρω ποτά... μην με σταματήσεις μετά... δεν έχω το εισιτήριο..."
μου χαμογέλασε και πέρασα....
Πήγα στην καντίνα του θεάτρου..όπου γινόταν χαμός...
Όλοι οι Κυριλάτοι φωνάζανε στα κορίτσια..
που δουλεύανε σαν τρελά...
μούσκεμα στον ιδρώτα....
Όταν ήρθε η σειρά μου...
και είπα πόσα πράγματα ήθελα..
πανικοβλήθηκε η κοπελιά...
"Κάνε μου πρώτα μια φραπεδούμπα...
γιατί έρχομαι από κρασάρες...
και μετά χαλαρά κάνεις όλα τα υπόλοιπα..."
Ηρέμησε...και μου έβαλε.. διπλό ουίσκι... και έξτρα πάγο...
και μου έδωσε και από το κρυμμένο κρύο νερό...
Μία ξινή από δίπλα.. κοιτούσε λοξά..
γιατί αργούσε να εξυπηρετηθεί...
Την κοίταξα άγρια... και έστρωσε...
Με τέσσερα ποτήρια... 2 νερά... στην τσάντα...
και ένα τσιγάρο στο στόμα...
πάω προς την είσοδο..
έτοιμη να μαλώσω με τον όμορφο σεκουριτά...
με βλέπει, μου χαμογελά...
και μου κάνει υπόκλιση...
"περάστε!!!!"
Αυτά είναι σκέφτηκα... χαμογελαστή....
θα περάσουμε καλά, το'χουμε!!!!
Χαχαχαχαχαχαχχαχαχααχχαχαχα
Συνεχίζουμε το χαβαλέ....
και.. σβήνουν τα φώτα....
και βγαίνει ένας μπάρμπας...
αμερικάνος...και αρχίζει να λέει κάτι ξενερουά ιστορίες...
ΟΚ.. είναι η εισαγωγή....
Ας τα πει ο μπάρμπας να ξεχαρμανιάσει...
και μετά..θα έχει μουσικάρες...
είπαμε με την καρατυπού..
γιατί είμαστε καλά άτομα ρεεεεε
Φωνάζει λοιπόν...την πρώτη "ντίβα"....
και έρχεται μία γαιδουροφωνάρα...
(γάμα με!!!)
Λέει ένα πασίγνωστο άσμα...
παγώσαμε εμείς...
γιατί το ειπε χάλια...
ΟΚ... έχει και άλλες 3 που τραγουδάνε...
ίσως βάζουν την μάπα στην αρχή...
(σκεφτήκαμε οι καλοπροαίρετες)
Βγαίνει η δεύτερη.... που ήταν και καραφίρμα....
και μας διέλυσε...
Να πει την απόλυτη τραγουδάρα..
και να την καταστρέψει έτσι???
Ne me quittes pas... σαν να τραγουδούσε την Λυγαριά ο Ψωμιάδης???
Θύμωσα... κοίταξα την καρατυπού... αγριεμένη...
"είμαστε μπροστά σε ένα έγκλημα"
"αχ Μαρία μου... που σε έφερα?"
(ευσυνείδητη η καρατυπού μου)
"Ελα βρε..χαλαρά...δεν πειράζει"
Ξαφνικά αρχίζω να γελάω δυνατά...
με ρωτάει τι συμβαίνει...
"δες τον μπάρμπα...
που τα δίνει όλα στο ξυλόφωνο...."
Χαχαχαχαχαχαχαχαχχαχαχαα
ήταν κωμωδία!!!!
Ο μπάρμπας... ήταν όλη η ορχήστρα.
άλλαζε όργανα... έκανε τις παρουσιάσεις..
χόρευε ωσάν μπάρμπας βέβαια...
και προσπαθούσε να μας πείσει....
Οπότε...αντί να ακούμε τις γαιδουροφωνάρες...
και να στεναχωριόμαστε για το πως κατέστρεφαν αγαπημένα μας τραγούδια...
επικεντρωθήκαμε στον μπάρμπα....
που τα έδινε όλα...και πεθάναμε στα γέλια....
Πολύ γέλιο όμως....
Οι μουσικόφιλοι γείτονες..
ψιλοτσατίστηκαν....
Γυρνάει ένας τυπάκος.. και με ρωτάει..
"μα τι λέτε και γελάτε έτσι?? Πείτε μου και μένα... να γελάσω..."
"δεν καταλαβαίνεις ρε φίλε πως τον ήπιαμε?? γελάμε με τον μπάρμπα... για να μην κλαίμε τα φράγκα που δώσαμε"
Χαμογέλασε συγκαταβατικά και γύρισε μπροστά...
Ο μπάρμπας...εν τω μεταξύ να έχει ξεσαλωσει....
εμφανίζει το φοβερό πουλέν...
την κόρη της Nina Simon...
Βγαίνει ένα πράγμα...
(δεν το χαρακτηρίζω γιατί θα γίνω πρόστυχη)
και αρχίζει να γκαρίζει....
"τον μπαμπά της έμοιασε"
"τον ξέρεις? ήταν μουσικός?"
"οχι..αλλά σίγουρα δεν ήταν τραγουδιστής"
Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχχαχα
Νέος γύρος γέλιου...
Ένας ξυρισμένος κεφάλις με σκουλαρίκι....
γυρνάει... και μας λέει...
Κορίτσια το γέλιο σας ακούγεται δυνατά....
"λες να μην το ξέρουμε???"είπα...
Η καρατυπού μου εμάσισε....
και γελούσε πιο χαμηλά...
Εγώ πάλι όχι....
Μια η πίκρα... των 60 ευρώ...
μια η προσμονή να ακούσω κάτι που αγαπάω...
και το έβλεπα να ξεφτιλίζεται...
δίπλα όλο άσχετες σκατόφατσες...
να το παίζουν ειδικοί...
και ένας μαντράχαλος με καβουράκι...βραδιάτικο...
κάτω από την πίστα να χορεύει... σαν μπαλαρίνα...
έφταναν....
Ξεράθηκα στο γέλιο....
Οι σοβαροί που μας την είπανε...
έφυγαν πριν καν τελειώσει....
Τόσο μάπα ήτανε...
Εγώ πάλι ως τσιφούτα...
σε κάθε άσμα έκανα την διαίρεση...
60ευρώ δια 12 τραγούδια....μας βγαίνει 5 ευρω το τραγούδι...
Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχχα
Μα πως μας μπροκώσαν!!!!!
Έτσι καθίσαμε ως το τέλος....
ακούσαμε 19 τραγούδια...
από τα οποία... μόνο 3 ήταν καλά τραγουδισμένα...
από την τέταρτη τραγουδίστρια...
μια ζουμπουρλού δυναμικιά...
που τα είπε όλα καλά...
εκτός... απο το I put a spell on you...
Αυτό.... το έλεγε... λες και η spell...
ήταν τηγανιά στο κεφάλι του έρωτα της...
και δωστου κουνούσε το τηγάνι πάνω κάτω...
και δώστου φαντασιωνότανε πως έδερνε τον μουστερή...
που δεν την αγαπούσε....
ενω ο μπάρμπας ως έμεπιρος..
είχε πάει πιο πίσω...
μην φάει καμία αδέσποτη...
Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα
Γάτος ο μπάρμπας!!!!!
Σε κάποια φάση η καρατυπού...
μου δείχνει τους τζαμπατζίδες...
"φαντάσου να έχεις ανεβει με αυτή τη ζέστη μέχρι εκεί...
και να είναι τόσο μάπα η συναυλία"
"πίκρααααααααααα" απαντάω εγώ...
και αρχίζουμε τα γέλια...
"πάλι καλά... που δεν μας πετάνε κανένα στο γκρεμό από την τσατίλα"
Χαχαχχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα

Μα τόοοσοοο χάλια?????
Ναι.. τόσο χάλια....
και δεν είμαι υπερβολική....
μην πω πως λίγα λέω....
Αλλά πέρασα μαγικά...
Δάκρυσα από το γέλιο...
και χάλασε το μακιγιάζ...
αλλά χρόνια είχα να γελάσω τόσο....

ΗΘΙΚΑ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ:
1)Ο άτιμος aerostatik έχει πάντα δίκαιο...
χαχαχαχαχαχαχαχχαχαχαχαχαχαχα
2)Σαν την Nina Simon...ΚΑΜΙΑΑΑΑΑΑΑ
3)Η αρπαχτή και η λαμογιά....είναι παγκόσμιο φαινόμενο....
4)Πάντα περνάς καλά... με την καρατυπού μου!!!!

Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχχαχαχαχαχαχαχαχα
(καλού κακού κάνε αδιάβροχο μακιγιάζ... στις συναυλίες)

Αντιρατσιστικό....

Η μουσική μας ενώνει…. λένε όλοι οι ειδικοί…

Εγώ πάλι δεν ξέρω...

ούτε θεωρίες, ούτε μουσική….

παρά μόνο βιώνω….

Και χθες αυτό που έζησα…

θα το θυμάμαι χρόνια….

Στην κεντρική σκηνή του Αντιρατσιστικού…

Να τραγουδάει υπέροχα, μία πανέμορφη γυναίκα…

η Dorretta Carter…

και να έχει ξεσηκώσει τους πάντες στο χορό…

με την τροπική ομορφιά της….

μέχρι που σηκωθήκαν στην σκηνή…

δύο μαγικές τσιγγάνες…

Και τότε… όλοι μαζί να χορεύουν τους ίδιους τόνους…

Ο καθένας με τον τρόπο του… και να είναι μία πραγματική μαγεία…

Οι τσιγγάνες να χορεύουν Funk σαν να ήταν τσιφτετέλι…

Οι τσιγγάνοι να συνοδεύουνε… και να τα έχουν παίξει…

Πακιστανοί να ξεσαλώνουνε ντυμένοι στα καλά τους…

και να λάμπει από τους προβολείς το πανέμορφο μαύρο μαλλί τους…

κουρεμένο κλασσικά σε στυλ Elvis…

Γυναίκες με τσαντόρ…. να λικνίζονται δειλά….

Και ένας μαύρος με μπουμπού… να τριγυρνάει…

με αυτό το βάδισμα το ρυθμικό…

που πάντα θα το ζηλεύω…

Φρεσκοσιδερωμένοι Αλβανοί νεαροί…

να χορεύουν ατσούμπαλα…

Ανάμεσα με μυημένους ροκάδες….

Και πολύς πολύς κόσμος….

Ήταν πραγματική απόλαυση…

Όλη αυτή η ποικιλία… τα χρώματα…

Η απελευθερωμένη διαφορετικότητα….

αληθινή κοινωνία….