Καθαρίζοντας ….

Στη δεύτερη τάξη του Δημοτικού,
είχα μια πολύ όμορφη συμμαθήτρια…
την Έλενα….

Μικροκαμωμένη, με μακριά ίσια μαλλιά….
τεράστια γαλάζια μάτια…
και πανέμορφα ευγενικά χαρακτηριστικά….
Μία μικρή κούκλα… με όμορφες χοντρές κοτσίδες…
και πολύχρωμα χαρούμενα ρούχα…
Κανένας δεν της μιλούσε….
κανένας δεν την έπαιζε…..
Δεν ήξερα τότε το γιατί…

Ξαφνικά βρεθήκαμε να πηγαίνουμε,
στην ίδια σχολή χορού….
για κλασσικό μπαλέτο…
Αμέσως γίναμε φίλες….
Ας μας απέφευγαν τα άλλα παιδιά…
είχαμε τα δικά μας παιχνίδια…

Γίναμε αχώριστες…
και πολλές φορές την φιλοξενούσαμε στο σπίτι…

Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα στο δικό της….
Ένα σκοτεινό ημιυπόγειο….
γεμάτο σκουπίδια…
και με εκατοντάδες γατιά…

Η μάνα της… η κυρία Γκόλντη…
ήταν ρακοσυλλέκτρια….
Με υποδέχτηκε με μια αγκαλιά….
και μου χάρισε ένα μικρό γκρίζο γατάκι….
Θυμάμαι πως μας κέρασε μερέντα…
σε ένα μισοσπασμένο πιάτο….
και μας τραγούδησε όπερα….
Ήταν σαν παραμύθι…..
Αφού ξεκαρδιστήκαμε…
πήγαμε να παίξουμε στην αυλή…
δίπλα από τα σκουπίδια….

Κάναμε φανταστική παρέα….
και περνούσαμε μαγικά….
Μέχρι… που αρρώστησε σοβαρά η μητέρα μου…
Τότε… η κυρία Γκόλντη….
εμφανίστηκε στο νοσοκομείο….
Δεν ξέρω πως το έμαθε…..
ίσως από την γειτονιά….
πάντως πήγε από την πρώτη μέρα…
Ο πατέρας μου δεν την ήξερε προσωπικά…
αν και την είχε προσέξει….
έξω από το δωμάτιο της μάνας μου να ξενυχτά….
Ήταν πολύ περίεργη φιγούρα….
Φορούσε πάντα ένα τουρμπάν…
και δεν είχε πολλά δόντια….

Την τρίτη μέρα του μίλησε….
«κύριε Κ. είμαι η μητέρα της Έλενας….
θα ήθελα να σας βοηθήσω….»
Ο πατέρας μου παραξενεμένος αλλά και απελπισμένος…
δέχτηκε την προσφορά…
και η κυρία Γκόλντη, ήρθε….

Ήρθε στο σπίτι μας…
μας μαγείρευε…. μας συμμάζευε…
και μας φρόντιζε….
για μήνες….
ταυτόχρονα…
πήγαινε και στο νοσοκομείο…
στην μητέρα μου….

Έγινε μέλος της οικογένεια μας…
Αυτή και η Έλενα….
Μέχρι που έγινε καλά… η μαμά μας….
Μετά… απλά… εμφανιζότανε συχνά…
και μας βοηθούσε …

Όταν μεγάλωσα κάπως….
μου είπε την ιστορία της….
και επιτέλους κατάλαβα,
γιατί δεν μας έπαιζαν τα άλλα παιδάκια.….

Ήταν από καλή οικογένεια της Σύρου…
και λάτρευε την όπερα...
ώσπου ερωτεύτηκε έναν Ιταλό τενόρο….
Όταν την άφησε έγκυο και εξαφανίστηκε…
η οικογένεια την έδιωξε από το σπίτι και το νησί…
έτσι τώρα αυτή μεγάλωνε μόνη το παιδί της…

Αυτά ίσως να μοιάζουν εύκολα…
τότε όμως ήταν άλλα χρόνια…
Πολύ σκληρά και παράλογα…

Η κυρία Γκόλντη… μας αγαπούσε…
και μας φρόντιζε…
γιατί απλά της μιλούσαμε…
και ήμουν το μόνο παιδί που έκανε παρέα
με την μονάκριβη της κόρη…
Αυτό είπε στον πατέρα μου…
το βράδυ εκείνο που έπεσε…
στα γόνατα του…
για να την αφήσει να μας βοηθήσει…

Με την Έλενα χαθήκαμε…
όταν πήγα στο Γυμνάσιο….
Ψήλωσα και απότομα….
και κόπηκε και το μπαλέτο….

Η κυρία Γκόλντη…
που και που ερχότανε….
πάλι και μας βοηθούσε….
Μέχρι που εξαφανίστηκε…
χωρίς λόγο και αιτία….

Εμφανίστηκε πάλι ξαφνικά….
όταν η Έλενα… είχε μπλέξει….….
είχε μπλέξει άσχημα…..

Ήμασταν τότε 14 ετών…..
και… ήρθε η κυρία Γκόλντη σπίτι ,
Χαμένη και κλαμένη….
με παρακάλεσε να ξανακάνω παρέα με την Έλενα…
μήπως και μάθω… τι της συμβαίνει…..

Εγώ προθυμοποιήθηκα…
γιατί μου λείπανε….
με τον ιδιαίτερο μαγικό τους τρόπο….
Όμως αντίκρισα το απόλυτο κακό…….
και αντέδρασα ενστικτωδώς…
Η Έλενα έμπλεξε με έναν αληταρά….
που της έλεγε πως πουλάει εσώρουχα….
και την φωτογράφιζε με αυτά…
για να κάνει καλύτερες «πωλήσεις» ….
Έτσι μου είπε….
και μου έδειξε ημίγυμνες φωτογραφίες…
ρώτησε μάλιστα αν ήθελα να κάνω και εγώ το μοντέλο….
Εγώ παρόλη την παιδική μου αφέλεια γέλασα….
και της είπα… ξεκάθαρα την γνώμη μου….
Τότε αυτή θύμωσε… και εξαφανίστηκε…
ήταν πολύ ερωτευμένη….

Την ξαναείδα δύο χρόνια μετά….
σε μία πολύχρωμη αφίσα….

Φορούσε μία στολή με φτερά….
και ήτανε μέλος…
ενός «γαλλικού» μπαλέτου….
Στην αρχή γελάσαμε….
μετά… με έπιασε η θλίψη….
Τόσα χρόνια θυσίες η μάνα της…
τόσα χρόνια κλασσικό μπαλέτο…
για ένα καλύτερο αύριο…
και να καταλήξει γυμνόστηθη….
σε μία κωλοαφίσα…..

Η Έλενα και η μητέρα της….
ξαναχαθήκανε από το σπίτι και την γειτονιά μας….

Άρχισαν πάλι να κρύβονται …..

Μέχρι… που την πέτυχα….
εντελώς ξαφνικά….
στο Πανεπιστήμιο….

Καθόμουν στο τρίγωνο της Αρχιτεκτονικής….
και άκουσα κάτι παιδιά να γελάνε….
με μία παράξενη γριά…
που μάζευε τα σκουπίδια….
Γύρισα και την αντίκρισα….
και έτρεξα να την αγκαλιάσω….

-Κυρία Γκόλντη!!! Τι γυρεύεις εδώ????
-Μαράκι μου μην μου μιλάς…. θα σε κοροϊδεύουν …
Κάνε πως δεν με ξέρεις….

Αυτό ήταν αδύνατον…
αυτή την γυναίκα την αγαπούσα….
και έτσι τότε τα έμαθα….

Ήταν καθαρίστρια….
και μοντέλο της σχολής καλών τεχνών….
Στον ενδιάμεσο χρόνο μάζευε…..
τα χαρτιά που πετούσαμε…
γιατί η μανία της παρέμεινε…
να μαζεύει πάντα τα σκουπίδια…

Έμαθα τότε γιατί εξαφανίστηκε….
πριν από τόσα χρόνια…..
Το ενοχικό της μυαλό…. παρεξήγησε…
που έχασε η μάνα μου ένα δαχτυλίδι…
και φοβήθηκε μην την κατηγορήσουμε…
γιατί ήταν πολύ φτωχιά….
η πιο φτωχιά που γνωρίζαμε…
Πόσο έξω είχε πέσει….

Έμαθα όμως και για την Έλενα….
πως είχε πολύ άσχημη μοίρα….
Είχε κάνει και αυτή ένα νόθο παιδί…
και δούλευε μόνιμα πλέον στην νύχτα…

Δεν μιλούσε πια με την μάνα της….
αλλά την κυρία Γκόλντη την έκαιγε….
Έκλαψε, κλάψαμε αγκαλιά….
και μου ζήτησε…για μία ακόμη φορά…
να πάω να την βρω….
μήπως και ξανακάνουμε παρέα….
μήπως της βάλω μυαλό……
μήπως της ξαναμιλήσει…..

Την βρήκα….αλλά… δεν τα κατάφερα….
Ορισμένα πράγματα δυστυχώς δεν μπορούν να γίνουν….
Η παιδική φιλία υπήρχε…..όπως και η αγάπη….
αλλά…..ζούσαμε πια σε διαφορετικούς κόσμους…
Μου είπε τα παράπονα της…και άκουσα….
τις πίκρες της….και την κατάλαβα….
αλλά… δεν μπόρεσα να υποκριθώ…
πως την νιώθω….

Βγήκαμε 2-3 φορές….
μαζί με το μωρό της….

Είχε ένα πανέμορφο κοριτσάκι….
ξανθό…όπως ήταν και αυτή….
πριν από χιλιάδες χρόνια….

Λυπάμαι που δεν ξέρω να σας πω το μικρό όνομα της κυρίας Γκόλντη…
αλλά πάντα όλοι έτσι την φωνάζαμε …
γιατί ήταν πραγματική Κυρία…..
και ας την καταδικάσανε στο περιθώριο….
της «αγγελικά» πλασμένης γκλαμουροκοινωνίας….
αυτοί που πετούσανε… τα χαρτιά τους…..
και γελούσανε….με αυτούς που τα μαζεύουν….

Αυτή με την ψυχή της… και με την αξία της….
τα μετέπλασε σε αγώνα….και αξιοπρέπεια….
Αγώνα που έχασε….αλλά τον έδωσε….
σαν πραγματική ΚΥΡΙΑ…..

Υ.Γ.1 Εγώ στις καθαρίστριες από μικρή….μιλάω πάντα στον πληθυντικό…..
όχι για να κρατήσω απόσταση…. αλλά γιατί τις σέβομαι….
κάνουν από τις πιο δύσκολες… και χρήσιμες δουλειές στον κόσμο….

Υ.Γ.2. Το επίθετο τα παρέφρασα… διότι ζει η Έλενα μαζί με το όμορφο παιδί της… Η κυρία Γκόλντη πέθανε…μόνη… στο σπίτι της…. από πυρκαγιά που προκαλέσανε τα σκουπίδια που μάζευε …..

Υ.Γ.3.Η φωτογραφία είναι από την απογευματινή βόλτα μου…..
Γιατί ο ουρανός…γίνεται αποκτά ενδιαφέρον από τα σύννεφα….
και τις απερχόμενες καταιγίδες…

Blogoβραβειοπαίγνιον.....

Πήρα ένα βραβείο…..
blogoβραβείο βέβαια…
αλλά… το ψιλοχάρηκα…
Να είσαι καλά βρε Ασημώνη !!!!!

Το βραβείο λοιπόν που πήρα…
λέγεται Proximidade...

Ο ορισμός του… μου φάνηκε πολύ κόσμιος…
για το δικό μου λεξιλόγιο….
ίσως και ψιλοξενέρωτος….
για αυτό και θα τον παραλλάξω….
(χρόνια στην trollοσύνη….μου έμεινε συνήθεια)

Το ακανόνιστο Proximidade….
είναι ένα γαμάτο βραβείο….
το οποίο θα δώσω….
σε blogs…. που γουστάρω….
και τα διαβάζω καθημερινά…
είτε γιατί αποσκοπώ να καμακώσω τους δημιουργούς τους…
είτε γιατί γουστάρω την παρέα τους….
είτε γιατί γουστάρω να τσατίζομαι με την μαλακία τους….
είτε γιατί θέλω να σκοτώσω αποδομητικά την ανία μου…

Δεν πιστεύω στην blogoφιλία….
και όσα άτομα συμπαθώ… ή μου κινούνε την περιέργεια…
συνηθίζω να τα γνωρίζω….live…
(αν μου κάτσουν….)

Ιδού λοιπόν…
τα βραβεία….

1ο βραβείο…..
στον trolloσυνέταιρο….

και καλό φίλο…..
Green Revenger…..

Γιατί γουστάρω που είναι πανέξυπνος

και λατρεύω όταν βγάζει επιθετικότητα στο νετ…

ενώ είναι ένας ήρεμος και γλυκύτατος άνθρωπος live….

(και σέξυ… για όσες ενδιαφέρονται)

.

..

2ο βραβείο…..
στον αγαπητότατο….
Albus Genius …..

Γιατί γουστάρω που είναι ολότρελος ζαβολιάρης…
και αποσυντονίζει όλες τις blogoγκόμενες…
Αποτελεί άλυτο μυστήριο κάθε του ανάρτηση….
και προκαλεί ρίγη συγκίνησης στο κορμί και τον εγκέφαλο…
κάθε blogoκουλτουριάρας που σέβεται τον εαυτό της….
(επίσης… χρειάζεται μία εμψύχωση… όσο δεν αλλάζει κάγκελα…)

...

..

3ο βραβείο…..
στον Antidrasi+Sex ……

γιατί είναι κουφαλίτσα…
και μας έκανε να τσιμπήσουμε με το σεΞ…
ενώ σεΞ ακόμα δεν είδαμε….
(που είναι το σεχ οεο οεο οεο,
τσομπάνη?)

..

...

4ο βραβείο….
στο Μανιταράκι….

γιατί είναι λιχούδω….και επαναστάτρια…
και δεν ενέδωσε στο καμάκι του μπάτσου…
παρόλο που είχε cabrio…
(και για να μου γνωρίσει επιτέλους τους Ιταλούς….)

...

...

5ο βραβείο….
στον aerostatiik…..

γιατί πάντα γράφει διφορούμενα…
και με κολακεύει να είμαι….
«η μοναδική του αναγνώστρια»

(η κολακεία πάντα πιάνει....)

...

...

6ο βραβείο…..
στον Bab Pupil….

γιατί…. έχει το κάτι…
το απροσδιόριστα classy…
ανατρεπτικό… και νεανικό….
και γιατί μου ενέδωσε….
με τον κύριο Μαστορίδη….
(πάντα σκλαβώνομαι όταν μου ενδίδουν)

...

....

7ο βραβείο…..
στην Κόκκινη Κίσσα…..

γιατί κάθε που διαβάζω ανάρτηση της…
γλυκαίνομαι…..
τόσο που δυσκολεύομαι να σχολιάσω…..

(και την θυμάμαι καθημερινά όταν συναντάω κίσσες)

...

...

8ο βραβείο….
στον Kostaslogh…..

γιατί είναι καλικάτζαρος…
και θα του αυξήσει την επισκεψιμότητα…
και θα καμαρώνει σαν γιούφτικο σκεπάρνι….
(και μου ενέδωσε…. δεν το ξεχνώ…)
.....

.....

.....

Εδώ κανονικά… θα έπρεπε να σταματήσω….
αλλά μου την σπάνε οι κανόνες…..
οπότε… θα δώσω ακόμα λίγα βραβεία….
να βρίσκονται…..
....

.....
9ο βραβείο….
στον κυρ Σπύρο…..

γιατί… έχει ένα από τα χειρότερα blogs…
και κάνει τις απόλυτα κιτς ζωγραφιές…
Γουστάρω αφάνταστα να του σπάω τα νεύρα…
και να διαβάζω μετά τα παράπονα και την χολή του….
στους υπόλοιπους θολωκουλτουριάρηδες….
(κυρ Σπύρο γερά, η δικαίωση είναι κοντά!!!!)
....

.....

10ο βραβείο….
στην Νανά Τσούμα…..

γιατί… αγωνίζεται σκληρά…
να βγάλει το ψωμάκι της….η φουκαριάρα…
Την βάλανε να κάνει εκπομπή για blogs…
ενώ η κοπέλα ήταν μαγείρισσα….
Υπερασπίζεται τον Ν. Κακλαμάνη…
και γλύφει τον κάθε πικραμένο..….
Οφείλω βέβαια να παραδεχτώ πως βελτιώνεται το κορίτσι….
( παραδόξως… οι τελευταίες φωτό…. είχαν ζουμαριστεί καλά….
και έχει καιρό να γράψει για γεμιστά…)
....

.....

.....
Εννοείται ότι δεν έδωσα βραβεία στα πολύ δημοφιλή blogs…
που διαβάζω και γουστάρω…
(μπορείτε να βρείτε στις blogoτσαρκες στο πλάι)
γιατί θα πήξουν στα βραβεία….
από τους πολλούς θαυμαστές….

Sorry guys….

αλλά ήθελα να παίξω και να κράξω…
ήταν δύσκολη η σημερινή μέρα….


Υ.Γ. Οσοι γουστάρουν… παίζουν…..
κράζοντας, γλύφοντας, καμακώνοντας άλλους 8…..
ή και παραπάνω…

..

..

έκτακτο βραβείο.....

στον Tantoguanto.....

γιατί χατήρια δεν χαλάμε....

και... έχει το κάτι....

το σοβαρό.... το ποιοτικόν...

και πίνει και πολύ τσίπουρο....

(είναι και φιλόζωος.....)

Ιστορίες Τρόμου....

Ζήλεψε την δόξα του Ψωμιάδη....

ο Αρχιδήμαρχος Νικήτας Κακλαμάνης....

και αποφάσισε να γίνει και αυτός Star...

Μπάτμαν, ζορό, σούπερμαν...

τα είχανε πάρει....

και αποφάσισε να ντυθεί...

με ότι είχε πρόχειρο....

ένα πριόνι.....

Ο σχιζοφρενής Δήμαρχος με το πριόνι.....

.....

.....

......

Υ.Γ.Σιγά μην δεν ανέφερα τον Νομάρχη μας....

Πάθη είναι αυτά....

Χαχαχαχαχαχαχαχαχα

....

....

....

....

Cup driver……

Η πιο σταθερή και απρόβλεπτη σχέση,

που έχω με το άλλο φύλο…
είναι η σχέση με τους ταξιτζήδες….
Χτες βράδυ…. που γύρισα στην Ψωμιαδούπολη….
έπρεπε πάλι να περάσω το νευρολογικό τεστ…
του ταξί αεροδρομίου….

Περίμενα χαλαρά στην ουρά των ταξί….
καπνίζοντας για να ξεχαρμανιάσω από την πτήση…
αποφασισμένη να μην καυγαδίσω αυτή τη φόρα….
με τον παπαροταξιτζή…
όταν θα του έλεγα να με πάει στην «Καλαμαρίαν» …
και θα άρχιζε κλασσικά να ρίχνει καντήλια…
(για τους άσχετους… είναι η πιο κοντινή διαδρομή στο αεροδρόμιο…)

Έρχεται λοιπόν μία μερσέντα….
βγαίνει ένας χοντρούλης, φαλακρούλης,
συμπαθητικούλης….
και… μου ανοίγει την πόρτα χαμογελαστός…
Εγώ .. σκεφτόμουν χαιρέκακα…
«θα σου φύγει το χαμόγελο… μόλις πω Καλαμαριά…χαχαχαχαχαχαχαχαχα»

Έλα όμως…. που τελικά δεν τα έχω δει όλα….

Του λέω Καλαμαριά….και δεν βρίζει….
Γυρίζει… και μου λέει….
«Αν θες μπορείς να καπνίσεις….γιατί εγώ θα καπνίσω… »
απαντάω εγώ χαμογελαστά….
«σε γκρέμισα με την Καλαμαριά?»
«όχι βρε κοπελιά… έχω συνηθίσει….»
«την πίκρα ή την Καλαμαριά?»
συνεχίζω εγώ την καζούρα….
«κοίτα… θα σε πάω από μία άλλη διαδρομή…. λίγο πιο μακρινή….
και έτσι… θα πάμε μεν γρήγορα… αλλά θα πάρω μεγαλύτερο αγώγι….
σε πειράζει ??? »
«όσο καπνίζω… και οδηγάς… όχι….
τουλάχιστον μου ξηγήθηκες… χωρίς καυγά… »

Ανοίγει την ένταση του ραδιοφώνου….
ακούω να παίζει το money for nothing…
και με πιάνουν τα γέλια….
Μου δίνει ένα υπέροχο μεγάλο τασάκι με καπάκι…..
ανοίγω το παράθυρο…..
και….τρέχουμε….με 150 χλμ την ώρα….
θάβοντας τους άλλους μίζερους ταξιτζήδες….

Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα

Υ.Γ. Κόστος χαμογελαστής διαδρομής = 5 ευρόπουλα

..

...

.....

Left ThroaT...

Ο Bill Harisson δεν είναι ο ουσιαστικός πρωταγωνιστής της ταινίας, πραγματικός πρωταγωνιστής είναι ο Gerard Damiano, δηλώνει ο Ed Powers, μιλώντας στην εφημερίδα Porn News.

Συγκεκριμένα, ο κ. Ed Powers αναφέρει: «Έπειτα από έναν χρόνο δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο Gerard Damiano, που ήταν πολυτάλαντος , έπρεπε να φύγει για να ξαναείναι στην πράξη πρωταγωνιστής, όπως επίσης και γιατι ο Bill Harisson, που δεν ήταν πρωταγωνιστής, έπρεπε να πάρει πρώτο ρόλο, για να μην είναι και πάλι ουσιαστικά πρωταγωνιστής».

Συνεχίζοντας τονίζει: «Είναι πρωτότυπο και καινοφανές σχήμα κινηματογραφικής πορνογραφίας , που δεν έχει σχέση με ανανεωτικές ερωτογόνες διαδικασίες ριζοσπαστικού πορνό της Αριστεράς. Είναι λάθος»

Τις ιδιαίτερες θέσεις τους για τις πορνογραφικές εξελίξεις θα παρουσιάσουν τα στελέχη της ανανεωτικής πτέρυγας του PornLeft σε εκδήλωση-παρέμβαση που διοργανώνουν, το απόγευμα της Τετάρτης.

*Οσο για την παρουσία του John Holmes και την ανάγνωση μηνύματος του αστέρα Ron Jeremy, εντάσσονται στο σχόλιο του μέλους της Πορνογραφικής Γραμματείας του ΣΕΞ Marc Stevens: «Θα βρεθούμε και θα μετρήσουμε από κοινού τα μέλη μας για την τρέχουσα συγκυρία σχεδόν όλοι όσοι έλκουμε τις καταβολές μας από την ανανεωτική πορνογραφία».

*Αν και υπήρξε προβληματισμός για το αν ήταν η κατάλληλη στιγμή να πραγματοποιηθεί η εκδήλωση, δεκαπέντε ημέρες πριν από το διαρκές συνέδριο του ΣΕΞ, εντούτοις επικράτησε η άποψη των «σκληρών», Tony Montana, Marc Stevens, Al Parker καθώς και η απαίτηση αρκετών πορνογραφικών οργανώσεων όπου οι «Ανανεωτικοί» έχουν ισχυρή παρουσία. Η άποψη των τελευταίων είναι ότι πρέπει να υπάρξει μια «δυναμική εμφάνιση της πτέρυγας» σε καιρούς που διάφορες κινήσεις και δηλώσεις έχουν θολώσει την εικόνα του ΣΕΞ.

*Ο John Stagliano είναι, πάντως, κατηγορηματικός ότι η πρωτοβουλία δεν θα πυροδοτήσει κλίμα εσωπορνογραφικής έντασης.

Είναι χαρακτηριστική η απάντησή του σε σχόλια ότι έτσι θα δοθεί εικόνα ρήξης με την ηγεσία: «Μην ακούω αστειότητες, δεν θα χαραμίσουμε ό,τι έχουμε κερδίσει μέχρι σήμερα». Μετά τις συναντήσεις του, μάλιστα, με τους Gerard Damiano και Bill Harisson το κλίμα έχει αποκατασταθεί.

*Τρία πεδία θα συγκροτήσουν, την πλατφόρμα των «Ανανεωτικών».

Τα περιγράφει στέλεχος του ρεύματος:

*Πρώτο σημείο, η ενότητα του σεναρίου: «Διανύουμε μια καλή περίοδο στον ΣΕΞ, απαιτείται όμως να ξεκαθαρίσουμε προς τα πού θέλουμε να τραβήξει η κορύφωση. Σωστά σταματήσαμε το φλερτ με την πορνογραφία των ομοφυλόφιλων, πρέπει όμως να βρίσκουμε και το θάρρος να καταδικάζουμε ό,τι δεν αρμόζει στην κουλτούρα μας».

*Δεύτερο σημείο: «Στόχος εκτός από την κινηματική πορνογραφία είναι και η κυβερνώσα πορνογραφία σε ένα εξουσιαστικό όργιο, ώστε να μπορούμε να επηρεάζουμε σαδομαζοχιστικά την εξουσία».

*Τρίτο σημείο: «Προβολή του αριστερού ευρωπαϊκού όρχεως του κλάδου. Η σύμπλευση με το Μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Αριστερής Πορνογραφίας είναι θετική εξέλιξη».

Υ.Γ. Σας παίρνουν μάτι μαλάκες!!!!!

Συγκεντρωθείτε!!!!!!!!

Στο τέλος θα μείνετε με την Αριστερά...

στο χέρι.....

Αθήνα 23-1-2009…..

Η δομή, δομή δεν έχει και χαρά σ’ όποιον την έχει….

Δεν θυμάμαι αν μου έκατσε ποτέ …..

Ίσως να συνέβη κάποτε… ίσως και όχι….

Χτες ήταν πάλι μία μέρα… που δεν μου έκατσε….

αλλά… έχω εκπαιδευτεί τόσο… που αρχίζω να το διασκεδάζω…

Ακόμα και η αναποδιά… με κάνει πλέον να γελάω….

Δεν ξέρω αν είναι γέλιο χαράς,

διεστραμμένης απόλαυσης

γέλιο αμηχανίας , γέλιο απόγνωσης…

ή παράνοιας…..

Ξέρω πως στο τέλος…

το μυαλό βρίσκει ένα καλό λόγο να μην κλάψει…

να μην παραιτηθεί… να χαμογελάσει.....

και φεύγει….

Αυτό… ένας κουλτουριάρης φίλος...

το βρίσκει αστικό….

προερχόμενο από την γαλλική κουλτούρα...

που υποτίθεται ότι έχω…

και παρενέργεια του πατέρα μου…

Και μου την είπε….

«είμαι αυτό… είμαι εκείνο… είμαι το άλλο….»

«δεν είμαι έτσι… δεν πρέπει να κάνω αυτό…

κακώς γράφω με μονοτονικό….»

Ένας φίλος αναρωτήθηκε…

πως βγάζω τόση οργή, αφού είμαι "γλυκός" άνθρωπος…..

Ένας παλιός γκόμενος αποφάσισε πως είμαι μια χαρά…..

πως ομόρφυνα και περνάω υπέροχα….

Ένας καμακερός ταξιτζής έκρινε πως είμαι συναρπαστική….

και με ρώτησε αν ξέρω πολεμικές τέχνες….

Και ο αγαπητότατος με χαρακτήρισε ευαίσθητο πιτμπούλ…

και συνέστησε να μην δαγκώνω…

Και αναρωτιέμαι….

Τελικά πρέπει να είμαι κάτι συγκεκριμένο????

Δεν μπορεί απλά… να περιφέρομαι… και να χαζεύω…

πάντοτε να χάνομαι…. να τακιμιάζω με έναν άγνωστο…

να χαμογελάω… να πίνω έναν καφέ….

μετά ένα τσίπουρο…

(με γλυκάνισο γαμώ τον μπελά μου… έστω…

γιατί κάποτε αγάπησα έναν πόντιο..)

να χαρίζω τους μισούς κεφτέδες… και να μένω από τσιγάρα???….

Και τότε να είμαι μόνο αυτό.....

ένα απλό χαρμάνι…

που ψάχνει περίπτερο…

και να μην δίνω εξηγήσεις…

και να μην το γαμάμε στην ανάλυση???…

Να μιλάω όπως γουστάρω….

οι μισές φράσεις να αρχίζουν με το ρε….

και οι άλλες μισές να είναι στον πληθυντικό…

Να μιλάμε για ποίηση, ενώ εγώ παίρνω μάτι κάποιον που περνάει από δίπλα…

και να μην ντρέπομαι που τον φαντάζομαι να γαμάει τραγουδώντας Καζαντζίδη …

Να σκέφτομαι τα ζόρια μου… και να γελάω ενώ πονάω….

Να καπνίζω χωρίς να σκέφτομαι, την εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου...

Γιατί πρέπει όλα να είναι κατανοητά...

ξεκάθαρα… δομημένα… γαμημένα???

Για να μπορεί ο άλλος να σε κατατάξει…

και να σου φερθεί κατάλληλα?

Δεν θέλω ρε, να μου φέρονται κατάλληλα….

Θέλω μόνο να μου φέρονται καλά….

Και αν δεν μπορούνε… ας μην μιλάμε…

Και κουράστηκα με την ανάλυση…..

και με τους τύπους και με τις φόρμες...

Με τις γκόμενες που με θάβουνε....

και με τους φίλους που με "καταλαβαίνουν"...

Με … το πρέπων και το προβλέψιμο...

και με την κακή αρχιτεκτονική….

Και αρχίδια γαλλικά ξέρω…

και δεν συγκρατώ ονόματα…

και δεν παντρεύτηκα πλούσιο, ούτε καθηγητή…

και δεν το μετάνιωσα καθόλου….

Και δεν ήταν ένα απλό διάλειμμα… ούτε αντίδραση…..

Ήταν η καύλα μου…. και όσο ήταν, έμεινα….

και μετά πλήρωσα…

και λογαριασμό δεν έδωσα…

(Πόσοι έχουν πληρώσει με την καρδιά τους?)

Και δεν αλλάζω τίποτα….

Και έτσι κάνω πάντα….

είμαι απλούστατη…. και ας μην το καταλαβαίνετε...

ακολουθώ μόνο την καύλα…

Μόνο αυτή εμπιστεύομαι… μόνη αυτή καταλαβαίνω….

Και η καύλα δεν έχει δομή…. δεν αναλύεται… ούτε ακολουθεί φόρμες…

Μπορεί να είναι ένα βλέμμα, ένα τραγούδι, μία μυρωδιά….

Καμιά φορά είναι μία ηλίθια λέξη… ακόμα και ανορθόγραφα γραμμένη….

Ένα χρέος που δεν έκανες…. αλλά γουστάρεις να το πληρώνεις….

Δεν μπορεί να οριστεί….

ξέρω μόνο πως είναι μαγική….

υποχρεωτική, καταλυτική....

ακόμα και αν φωτογραφίζεται με μία μηχανή «Seat»…

για γριές αμερικάνες….

Και κουράστηκα….

Κουράστηκα πολύ…..

Να με κοιτάζουν διάφανα… απλοποιημένα…

να μην με βλέπουν….

να βλέπουν μία ιδεατή εικόνα

που με κυνηγάει… και τους βολεύει....

να με "καταλαβαίνουν" ώστε να με κατατάσσουν,

για να μου βάλουν κανόνες…

Σήμερα ενηλικιώθηκα ….

Κανένας δεν με γνωρίζει….

Όλοι κοιτάνε…την εικόνα…

που θέλουνε….

αυτήν που μπορούν να αναλύσουν, να κατανοήσουν...

Και βγάζουνε κανόνες… και φόρμες…

που ποτέ δεν θα μου κάτσουν....

Μόνο που εγώ νιώθω ακανόνιστη….

και δεν θα σας αφήσω με την γαμω-κουλτούρα σας

και τους γαμω-κανόνες σας...

να με ξεκαυλώσετε….

Όσο μπορώ θα πληρώνω… και μετά βλέπουμε…..