Hi....

Μεγάλη, σχεδόν γριά….
με ρυτίδες, μαύρους κύκλους,
βαμμένα τα μαλλιά…
Πάντα το ίδιο ανώριμη...
το ίδιο αφελής….
αδαής….
σαν μικρό παιδί….
Κουρνιάζω στην κοιλιά μιας αρκούδας …
έχει απόλυτο σκοτάδι εδώ …
και μία παράξενη υγρασία ...
αλλά είναι ζεστά ….
ευχάριστα ζεστά …
και οικεία ...
Δεν στεναχωριέμαι που μ’ έφαγε…
μου είχαν πει να προσέχω …
αλλά δεν τα κατάφερα ….
Με άγχωνε η προσοχή ….
Ήθελα να της ξεφύγω …
Τώρα τελείωσε …
η καθημερινή προσπάθεια ...
ο αγώνας…ο δρόμος…
το τρέξιμο…το λαχάνιασμα…
η λαχτάρα…
Ήταν όμορφα στο δάσος μου ...
Ένιωθα σαν να έκανα περίπατο …
σε ένα άγνωστο μονοπάτι …
Το μυστήριο μου άρεζε …
διότι δεν αισθανόμουν φόβο…
ανάμεσα στα θηρία…
ανάμεσα στο παράλογο…
ανάμεσα στην υποκρισία ...
έστρεφα το βλέμμα μου αλλού ….
Μέχρι που με έπιασε ….
Την χαιρέτησα χαμογελώντας ...
και εκείνη με έφαγε …
Δεν θυμάμαι αν χαμογέλασε …
Δεν θυμάμαι καθόλου πως έγινε…
Ξαφνικά όλα σκοτείνιασαν…
και κατάλαβα πως τελείωσε …
Δεν θα μου λείψει τίποτα …
τίποτα αξιόλογο …
τίποτα συναρπαστικό …
κανένα αστραφτερό όνειρο…
κανένας ιππότης …
τα έχω όλα μέσα μου…
στο μυαλό μου που τα συνέθεσε…
και τώρα αποσυντίθεται ...
από τα γαστρικά υγρά της αρκούδας …
που σίγουρα χαμογέλασε …
αλλιώς θα την φοβόμουν …
και δεν θα στεναχωρηθώ….
δεν ήξερα τίποτα άλλο να κάνω....
παρά να εμπιστεύομαι αρκούδες.....