Κι όλους, σ' όσους δεν έμειναν στον κόσμο παρά θρήνοι
Γι' αυτό που χάσαν μια φορά και δεν θα βρουν ξανά
Κι ακόμα σ' όλα τ' άσαρκα που σβήνουν ορφανά
Θηλάζοντας σαν λύκαινα πελώρια την Οδύνη.
.
.
.
Κάρολος Μπωντλαίρ, "Ο κύκνος ΙΙ",
Δεκαπέντε ποιήματα,
μετάφραση - εισαγωγή – σχόλια: Νίκος Φωκάς,
Αθήνα:Ύψιλον, 1994.
.
.
Η φωτογραφία είναι από την ιστοσελιδα του φωτογραφου :
5 σχόλια:
Το σκηνωμά μου σε μια σήψη σκωληκόβρωτη με πληρωμένους φόρους γιαν το σάπισμά μου στο νεκροταφείο. Ποιός θα αδειάσει τη στάχτη μου που ούτε να καώ δεν μπορώ στην πατρίδα μου;
Τόσες πυρκαγιές έχει...πάνε ως εθελοντής πυροσβέστης.. μπας και γλυτώσεις τη σήψη...
Πήγα και δυστυχώς επανήλθα, θα ξαναπροσπαθήσω μετα και τη συμβουλή σου.
"πριν υπάρξει
πτώση από την αδράνεια
φυσικός θάνατος χωρίς δόξα
ασφυξία από την απουσία μορφής"
"Τον τάφο του ποιος αγαπά;
Τη σκήτη ποιος φροντίζει;
Αλλά προς τι το Ιερό
όταν γαμάμε ακόμη;"
ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΛΤΣΟΣ :-)
Δημοσίευση σχολίου