Παρασκευή 13 Ιουνίου 2008

Θ Λ Ι Ψ Η...

Η θλίψη έχει πολλές μορφές...
Άλλοτε. είναι ένα χάδι.. ένα βλέμμα... ή ένα τραγούδι...
Και από τα πιο θλιμμένα τραγούδια....
είναι το "Θέλω πελάτη" του Μάνου Ξυδούς.........
Όποτε κάθομαι σε μία μπάρα ή πολυσύχναστη αίθουσα αναμονής.......
μόνη, θλιμμένη, στολισμένη...
παρατηρώντας τον κόσμο γύρω μου...
είναι σαν να το τραγουδάμε όλοι μαζί......
συνωμοτικά.......
άλλοι σκυθρωποί.....
άλλοι απορροφημένοι.....
άλλοι με ένα ψεύτικο χαμόγελο....
άλλοι με βλέμμα και καλά ερωτικό...
άλλοι προβάλλοντας την "πραμάτεια" τους....
αλλά όλοι θλιμμένοι...
απομονωμένοι....
αποκλεισμένοι....
απορριγμένοι.....
και όλοι... πάντα πολλά υποσχόμενοι...

Ιδού λοιπόν οι στίχοι...
και ελάτε να το σιγοτραγουδήσουμε όλοι μαζί...

Θέλω πελάτη να έρθει κοντά μου
Θέλω πελάτη να μπει στη καρδιά μου
Θέλω πελάτη που θα ελπίζει
Εμένα να αλλάξει για να με κερδίσει
Θέλω πελάτη που θα πληρώνει
Τώρα αμέσως προτού να τελειώνει
Θέλω πελάτη καλά μορφωμένο
Για να μου δείχνει τον κόσμο θλιμμένο
Θέλω πελάτη έναν εργάτη
Που θα κάνει να τρίζει το σκληρό μου κρεβάτι
Θέλω πελάτη απ' την πιάτσα κοντά μου
Θέλω πελάτη απ' τα όνειρά μου
Θέλω πελάτη γυναίκα ή άντρα
Να με αγαπάνε στα φώτα της ράμπας
Κι όταν χάνομαι να με γυρεύουν
Θέλω πελάτες που δεν με χορταίνουν
Θέλω πελάτη στο Κολωνάκι
Από τζάκι να βαστάει και να μένει σε τζάκι
Θέλω πελάτη στη συνοικία
Μια ώρα μονάχα θα του δώσω ευκαιρία
Από πάνω μου θα 'ναι και θα αφρίζει από πόνο
Τα φτωχά του λεφτά να πιάνουνε τόπο
Θέλω πελάτη έναν μοιραίο
Από αυτούς του θεάτρου που 'χουν μέλλον σπουδαίο
Για να παίξουμε οι δυο μας έργο που αξίζει
Να το λέω στους γνωστούς και να κλαίνε οι φίλοι
Θέλω πελάτη απ' την πιάτσα κοντά μου...
Θέλω πελάτη απ' τα όνειρά μου...

3 σχόλια:

skoinovatis είπε...

Παλιοζωή μας ρήμαξες
σ' αυτή την κοινωνία
και το φτωχό κορίτσι μας
κανείς δεν θα το πάρει
όποιον ζυγώνει της πετά
Πουτάνα μάνα έχεις
κι αυτή στο κλάμα ρίχνεται
κι εγώ παίρνω τους δρόμους.
Γιατί η σκύλα η μάνα της
πήγε στη Σαλονίκη
κι απ' τα καπνά που δούλευε
το' ριξε στο γαμήσι.
Πήγε η θυγατέρα μας
να τη φιλοξενήσει
κι ο νταβατζής ο φίλος της
ρίχτηκε στο κορίτσι.
Πήγα και γω στο σπίτι της
στους Άγιους Αποστόλους
μήπως και μεταμεληθεί
να την παρακαλέσω.
Να ξαναρθεί στο σπίτι μας
στην έμορφή μας Ξάνθη,
να δει και το εγγονάκι μας
του γιου μας του αλανιάρη.
Χτυπώ την πόρτα και πετριές
ρίχνω στο παραθύρι
και βγαίνει ένας λεβέντης νιος
με δίκοπο μαχαίρι.
Τι ομορφιά ήταν αυτή,
τι μυρωμένα χείλη
μάτια γλαρά μες στο χασίς
σαν έρωτες τ' Απρίλη.
Τον αγαπάει σαν τρελή
και του τα στάζει όλα
κι ενώ με εμέ θέλει ναρθεί
πίσω του τρέχει πάντα.
Στα κέντρα και στα καμπαρέ
στης νύχτας τα μεράκια
που σβήνουν πόνους και χαρές
και της ζωής τα δάκρυα.
Κι οι πολιτσμάνοι οι άτιμοι
κι αυτοί μαζί του είναι
γιατί 'μαι ξένος και φτωχός
κι αυτός γραικός κι αφέντης
γι' αυτό και τ' αποφάσισα
πάω στη Σαλονίκη
που πόλη γκράντε και τρανή
κει να χαθούμε όλοι.
Το φίλο που αντάμωσα
στου παζαριού το χάνι
θα τονε βρώ να σμίξουμε
για κανα ποτηράκι
να φύγουν πίκρες και καημοί
της ζήσης τα φαρμάκια
με το γλυκό μπουζούκι του
σαν παίζει τραγουδάκια.

Θλιμμένος εντεψίζικος χαβάς...
Άιντες και καλό σου βράδυ!

aKanonisti είπε...

Χμ.... τωρα ησυχασαμε????
Βρε συ... πολυ αινιγματικος εισαι.....προσεχε!!!..
Τα αινιγματα προκαλουν.. για να τα λυσεις..

Ανώνυμος είπε...

Αυτο υπαρχει σε καποιο album?
Απαντηση please!!