Η Αγορίτσα έφτασε……

Κυκλοφορούμε…..
σε έναν γαμω-κόσμο γκρίζο…
μίζερο….καμιά φορά ηλίθιο…
συνήθως … αγάμητο…και κακό…
καμιά φορά παράλογο…. εγωιστικό….
έλα όμως… που ο άτιμος….
μας την έχει στημένη….
μας διαψεύδει πάντα….
μας ξεγελά….
μας παρηγορεί….

Κυριακή μεσημέρι….
φαγωμένοι…
χορτασμένοι και αλλά και πεινασμένοι…
κυρίως γοητευμένοι…
με την γεύση ενός μπαγιάτικου προφιτερόλ στο στόμα…
Η υγρασία... αφόρητη…
και το τρένο να φεύγει σε 38min…..
Το μυαλό δεν χόρτασε την παρέα…
θέλει και άλλο…
τουλάχιστον άλλα 39 min….
(αναχώρηση τρένου+ 1 λεπτό…ενατένιση της αποχώρησης)
και ενώ έχει τελειώσει το γαμω-προφιτερόλ…
ήρθε η ώρα του τσιγάρου….
Οι ελεύθερες θέσεις μέσα στο μίζερο μασκαρεμένο franchise…
είναι όλες για αυτούς που προσέχουν την γαμω-υγεία τους…
«το κάπνισμα μπορεί να προκαλέσει αργό και επώδυνο θάνατο»
Όσοι δεν θέλουν να πεθάνουν γρήγορα….
πρέπει να βγούνε έξω…
στην υγρασία…. την ζέστη….
αλλά και τον λαμπερό ήλιο…
Παίρνω τα νερά….
και βάζω ένα τσιγάρο στο στόμα…
Η έλλειψη νικοτίνης έχει ήδη εμφανιστεί…
μετά το πέρας της ηδονής…
του προφιτερόλ….
το τσιγάρο…είναι ανάγκη….
Το ανάβω….
-Έχει θέσεις έξω????
-Έχει… ελάτε!!!!
Πάω.... να καθίσω σε ένα άδειο τραπέζι…
και… η «κυρία» του διπλανού τραπεζιού…
μου την λέει….
-Είναι δικό μας!!!
Μένω άναυδη….
έχουν ήδη ένα τραπέζι τα δύο άτομα…
και 6 άδειες θέσεις…
όχι… δεν θέλω να μαλώσω…
μην μου το γαμάτε…
Αλλά… τα υπόλοιπα 36 min….
θέλω να τα απολαύσω…
Ψάχνω τρόπο και τραπέζι….
Τίποτα…
Και πάνω που πρέπει να γίνω πάλι κακιά…
πάλι σκληρή… πάλι αμυνόμενη στην γαμω-βλακεία και στην αγένεια…
την αντικοινωνική μονοφαγίστικη συμπεριφορά
ένας… κύριος από δίπλα….
μου χαμογελά… και μου λέει…
-Καθίστε εδώ δεσποινίς… είμαι μόνος μου…
Είναι μία λύση….
είναι ο εκ μηχανής θεός…του χαρμάνη…
ίσως η μετεμψύχωση του Jean Nicot….
είναι η ευγένεια που μας διαψεύδει ευχάριστα…
ανταλλάζω δύο τρεις κουβέντες με τον καλό αυτό κύριο…
ενώ χαμογελάμε πονηρά…
συνένοχοι στις σκέψεις για την μαλάκω που ήθελε 2 τραπέζια μαζί…
Ερχεται και η αγαπητότατη παρέα…
και καθόμαστε….
Καπνίζουμε … και αποχαιρετιόμαστε…
Όσα λέγονται… είναι συνωμοτικά…
τα ψιθυρίζουμε ο ένας στο αφτί του άλλου…
Κοινωνός... είναι και ο ευγενικός κύριος…
παρόλο που δεν μιλά…. και δεν ακούει…
χαμογελάει…και καπνίζει…
και τότε… ακούγεται… η κυρά-κλώσα… να λέει….
«Η Αγορίτσα έφτασε»
Η απορία συναντά το γέλιο ….
-Η Αγορίτσα?????
-Ναι βρε… είναι γυναικείο όνομα…
-Γυναικείο όνομα?????
ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ
-η Αγορίτσα… έφτασε!!!!!!
Βρε την Αγορίτσα….
Εμείς πότε θα φτάσουμε????
Πότε γαμώ το???

*ηθικόν δίδαγμα….
Αγορίτσες πολλές… και όλες φτασμένες…
αλλά… πάντα βρίσκεται και ένας καλός λόγος να μην ασχοληθείς μαζί τους…
άστες… να κρατάνε τα τραπέζια…. να φέρονται άσχημα… να διεκδικούν έναν χώρο… μία θέση….
Δώσε βάση… στον κύριο δίπλα….
που θα σου χαμογελάσει… θα σου προσφέρει θέση…
και θα μοιραστεί το χαρμάνιασμα σου…
και μην μου πει κανένας ότι ήθελε να καμακώσει…
ας καμάκωνε.. μαγκιά του!!!!!
μου έδωσε ότι χρειαζόμουν???
τα υπόλοιπα 45 min???
ναι… τα έδωσε….
και έκανε την Αγορίτσα ανάρτηση σε ένα γαμω-μπλογκ…
χαμογελαστό…..και φτασμένο…
Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα