Μια αίσθηση και μία ψευδαίσθηση

Μέσα στην καλή χαρά των διακοπών...
Εμαθα για μία συναυλία που γινόταν στο θέατρο της Σίβηρης..
και έτρεξα περιχαρής να εξασφαλίσω εισιτήρια...
για την Τσαλιγοπούλου που λατρεύω...και τον Κότσιρα...
Το πρωί... στην ακροθαλασσία...
είχα διαβάσει ένα εξαίρετο άρθρο...
στην Ελευθεροτυπία του Δ.Κ. ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ
Το άρθρο που θα βρείτε εδώ: http://www.enet.gr/online/online_fpage_text/id=66412504Ψευδαίσθηση
έμελλε να το επιβεβαιώσω...
το βραδυ αργότερα...
στην γαμω-συναυλία του τρόμου...
και του φαντασιακού...
όπως θα σας το περιγράψω....

Πάμε λοιπόν νωρίς στο αμφιθέατρο της Σίβηρης...
ώστε να εξασφαλίσουμε καλές θέσεις..
και καλή θέση σταθμευσης..
διότι...
ως τυπικό κακοφτιαγμένο ελληνικό δημόσιο έργο...
πάσχει και στα δύο παραπάνω...
Βρίσκουμε δύο μετριότατες θέσεις...
και αρχίζει να επαληθεύεται το άρθρο.....

Με στοιχεία του 2000, «ούτε έναν λογαριασμό της ΔΕΗ δεν είναι σε θέση να διαβάσουν 8 στους 10 Ελληνες που δεν έχουν ολοκληρώσει τη βασική εκπαίδευση! Σχεδόν ένας στους δύο Ελληνες που ερωτήθηκαν αν έχουν ολοκληρώσει την 9ετή υποχρεωτική εκπαίδευση, στην τότε έρευνα του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου και της Γενικής Γραμματείας Λαϊκής Επιμόρφωσης (ποσοστό 44,8%),
απάντησε αρνητικά. Και από αυτούς, ποσοστό 83% δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις τής μίας τουλάχιστον από τις τέσσερις απλές δοκιμασίες εγγραμματοσύνης: την κατανόηση ενός απλού κειμένου, την ανάγνωση ενός λογαριασμού της ΔΕΗ, την εκτέλεση ενός απλού αριθμητικού υπολογισμού στον λογαριασμό και την καταγραφή των στοιχείων της συνάντησης που έγινε με τον ερευνητή...»

Πλησιάζει λοιπόν 5μελής παρέα...
Η πρώτη κουβέντα που κάνουν τα "αρσενικά" της..
είναι πως παραθερίζουν 10 χρόνια στην κοσμική Σίβηρη...
και ουδέποτε έχουν έρθει σε εκδήλωση στο αμφιθέατρο...
Οι "γυναίκες" της παρέας....
μία πενηνταπεντάρα με 2 κιλά μεικ απ,
ποστις ξανθό οξυζενάτο με μπούκλες
ως τον παρηκμασμένο κώλο..
ενισταται...
και λέει πως ήρθε στην συναυλία της Δέσποινας Βανδη....
μαζί με την άλλη...
Οι άντρες τις γράφουν κανονικά...
και αρχίζουν να λένε πως είναι ημέρα γιορτής...
Η ξανθιά "καλλονή"...
φοράει λευκό μίνι... στενό...
και 12ποντα τακούνια...
για να ανασηκώνεται ο καταραμένος κώλος...
και κάθεται σταυροπόδι...
κλωτσώντας αδιάφορα τον συνοδό μου...
που με πλησιάζει διακριτικά...
και μου λέει πως θα απομακρυνθεί από έμενα για να μην προβέι σε φόνο...
Δίπλα μας...
υπάρχει ένα κενό....2 θέσεων....
Ερχεται ένας καλοντυμένος νεαρός...
με μία όμορφουλα κοπελίτσα...
και με ρωτά αν είναι κρατημένη η θέση...
απαντάω βλακωδώς όχι...
και ξαφνικά..
βρίσκεται ο νεαρός με τις δύο συμπεθέρες του και την κοπελιά...
να μας στριμώχνουν...
ώστε να χωρέσουν στο μικρό κενό....
Έφτασε δε στο σημείο..να αποφασίσει...
που θα έπρεπε να είναι η τσάντα μου...
και τι χώρο έπρεπε να καταλαμβάνω εγω..
και ο συνοδός μου...
Ασφαλώς..
από τον φλώρο δεν εμάσησα...
και έβαλα την τσάντα μου δίπλα μου απλά από την άλλη μεριά..
εκατσα όπως το συνηθίζω οκλαδών...
και είδα το πρόσωπο του
να αλλοιώνεται στην θέα της γυμνής πατούσας μου...
να πλησιάζει θανάσιμα..
το σινιέ του πουκάμισο...
Ολα under control....
μέχρι στιγμής...
Μέχρι...
που νιώθω το πόδι της ξανθιάς αλόγας...
να κτυπάει ρυθμικά την πλάτη μου....
Χμ.... γυρνάω...χαμογελαστή...
και της ζητάω να μαζέψει το πόδι της...
Ελα όμως που έπεσα σε βούρλο...
και μου λέει να καθήσω εγώ.. πιο έξω!!!!
Της απαντάω αρχιτεκτονικά...
και ευγενικά...( προς το παρόν)...
πως τα καθίσματα έχουν σχεδιαστεί.. ώστε να ακουμπάει η γάμπα
του καθούμενου στην κερκίδα...
πιάνω την γερασμένη γάμπιτσα της...
και της αποδεικνύω πως έχει ακόμα 15 εκατοστά μέχρι να
ακουμπίσει την γάμπα εκεί...
"αμα την ακουμπήσετε.. και ακόμα δεν χωράτε...
γράψτε τα παράπονα στον αρχιτέκτονα..." είπα..
και γύρισα..μπροστά μου...
Μετά από 15 λεπτά...
και ενώ έχει αρχίσει το υπέροχο πρόγραμμα...
Νιώθω τα δάκτυλα της "κυρίας" στην πλάτη μου...
να με σκουντάνε στον ρυθμό του άσματος....
Γυρνάω..με σοβαρότατο ύφος...
πιάνω τα γαλλικά μανικιουταρισμένα δάκτυλα...
και με αποφασιστική φωνή... της δηλώνω..
πως θα της τα κόψω..
την επόμενη φόρά που θα με κλωτσίσουνε...
Η χλωμάδα δεν φάνηκε λόγω μεικ απ....
αλλά...η γκριμάτσα... ήταν όλα τα λεφτά....
Αλλάζει θέση η μανδάμ... με τον σύζυγο...
διότι εφοβήθει για το γαλλικό μανικιούρ της...
και....
έρχεται η επαλήθευση του δεύτερου μέρους του άρθρου...

Εσώθημεν! Βεβαίως, η αγορά -όπως και η φύση- δεν αφήνει τίποτα κενό, και καλά κάνει· δημιουργεί τους απαραίτητους μεσάζοντες -όχι η φύση- που έναντι αμοιβής αναλαμβάνουν τη συμπλήρωση της δήλωσης. Ετσι, η Πολιτεία δημιουργεί, με απόφασή της, μια ανάγκη-υποχρέωση (δήλωση Κτηματολογίου) και ταυτόχρονα παραφυάδες αμειβομένων, όπως δημιουργεί ανάγκες, με υποβάθμιση των Σωμάτων Ασφαλείας, ανάγκες εταιρειών φύλαξης και θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα και άλλα, ων ουκ έστιν αριθμός, τα οποία ύστερον αδυνατεί να ελέγξει... πού να βρει τόσους ελεγκτές! Η αναμονή, δε, στις διαδικασίες αυτές είναι προφανής, ώστε δεν συζητείται το πόσο ευχάριστα περνά κάποιος που έχει την καρδιά του ή τους νεφρούς του ή παίρνει διουρητικά για την πίεση.
Πρόκειται περί συγχρόνων τρόπων καταπνίξεως της όποιας προσωπικότητας μάς έχει απομείνει. Και όσον αφορά την περίπτωση του Κτηματολογίου, πρόκειται για δηλώσεις που επανειλημμένως έχουν γίνει σε κρατικές υπηρεσίες, αλλά οι οποίες, λόγω της εξαιρετικής τους οργάνωσης, δεν μπορούν να συνδυαστούν. Οπότε ο έντιμος πολίτης, που θέλει να προγραμματίσει κάτι στη ζωή του, βρίσκεται υπόχρεος ποικίλων διοικητικών διαδικασιών, ως να επρόκειτο διά καταπατητήν, ομοιάζων στανικώς με τους καταπατητές και τους οικοδομήσαντες τα όρη της Αττικής, που και χρόνον έχουν και υπαλλήλους να τους κάμνουν τις νυν και αεί ζητούμενες δηλώσεις των πολυπληθών υπηρεσιών.

Ο εγκεφαλικός διανοούμενος...
σύζυξ της ξανθιάς κλώσσας....
βαριέται....και τι κάνει???
Πιάνει κουβέντα...
με τον άλλο καταπιεσμένο σύζυγο... της παρέας...
για το στοίχημα...και...για το κτηματολόγιο!!!!
Την ώρα...που ο Κότσιρας...
τα δίνει όλα...
σε ένα περιπαθές άσμα...
που μόνο που δεν κλαίω ενώ το ακούω...
αλλά...όχι...ο παπάρας από πίσω μου...
είχε απορίες για το κτηματολόγιο...
και έπρεπε να ακούω αυτόν...
και όχι τον Κότσιρα...
Μετά το τρίτο άσμα....
που άκουσα σε συνδιασμό με τα σχόλια περί κτηματολογίου...
από τους δύο βλάκες από πίσω μου...
γυρνάω... και τους ρωταω...
-Πού βρισκόμαστε????
Κοιτάζονται σας μοσχάρια μεταξύ τους..και με ρωτάνε...
-Που???
-Σε συναυλία!!!
Και γιατι έρχεται ο κόσμος σε συναυλία???
-Γιατι΄???
-Για να ακούσει τους τραγουδιστές....σωστα???
-Σωστά...
-Τόση ωρα...μιλάτε....γιατί δεν πάτε στο κυλικείο...να τα συζητήσετε???
-Α!!! Τι σε νοιάζει εσένα???
-Δεν μπορώ να ακούσω τον Κότσιρα...ακούω εσάς τόση ώρα...
-Δεν μας παρατάς κυρά μου??? Και εσύ κάθεσαι πολύ πίσω....
-Εγώ κάθομαι όπως θέλω...αλλά δεν μιλάω... ενώ εσεις ενοχλείτε...
-Να κάτσεις κανονικά....
-Εγω...δεν ενοχλω. κανέναν..ενώ εσεις ενοχλείτε τόσο κόσμο....ΖΩΑ!!!
-Τί θα μας κάνεις ηλιθια????
-Τίποτα...
θα σας κράζω μέχρι να σκάσετε... ΖΩΑ!
να μάθετε να σέβεστε τον χώρο που βρίσκεστε και τους γύρω σας...
-Θέλεις να ακούσεις μπινελίκια γιοα να στρώσεις???
-Τα μπινελίκια όπου σε παίρνουν... εδώ...είσαι εκτός...
(Πιάνω το μπουκάλι... να το σπάσω...αμα αγριέψει η φάση... και σηκώσει χέρι ο "μάγκας")
Με κοιτάει έκπληκτος...και.... βγάζει τον σκασμό...

Νόμος δεν είναι η κοινή ανθρώπινη λογική, αλλά ό,τι εξυπηρετεί ως λογική τη φαντασιακή συνείδησή μας. Μέσα από τη διαδικασία της κάμερας, δημιουργείται ένα οπτικό ασυνείδητο που συντροφεύει τις πράξεις μας, για να θυμηθούμε λίγο και τον Μπένγιαμιν.
Και στο τέλος, ό,τι στην καθαρή συνείδησή μας σημαίνει αγάπη, πάθος, θυσία ή προσφορά, απωθείται στην προσπάθεια να ακολουθήσουμε τις «αλήθειες» της κάμερας που μας έχουν εντυπωθεί. Ομως, ενδίδουμε στην κάθε πανσέληνο, θέλοντας να βρούμε τις αλήθειες που αποδιώξαμε. Ας ξεκαθαρίσουμε, ωστόσο, ότι αυτό γίνεται όχι εξαιτίας της αλήθειας ή αληθοφάνειας της ψευδαίσθησης που μας περιβάλλει, αλλά εξαιτίας της σύνδεσής της με τις πρακτικές μας δυνατότητες. Διότι η ψευδαίσθηση αποκτά την ιδιότητά της εξαιτίας του χώρου που της δίνουμε. Δεν επιλέγουμε, π.χ., να κάνουμε μια «επανάσταση» για να ζούμε καλύτερα, αλλά αφήνουμε να συνδεθεί αυτή η κίνησή μας με ένα σίριαλ που δείχνει μια πολυτελή ζωή, όπως ήταν για τους παλαιότερους η «Δυναστεία» κ.λπ., για να μην αναφερθώ σε νεότερα σίριαλ ή τηλεοπτικές εκπομπές. Και φυσικά δεν έχει νόημα η πρόσληψη της ψευδαίσθησης, όταν η άποψή μας πάνω σε ένα γεγονός οφείλει να είναι σαφής, ότι δηλαδή η Πολιτεία π.χ. έχει υποχρέωση να μας αντιμετωπίζει ως ανθρώπους που έχουν αξιοπρέπεια. Εδώ συμβαίνει κάτι παράδοξο. Αντί η περιγραφή της αθλιότητας να μας εξεγείρει, προσλαμβάνεται ως φυσική κατάσταση, την οποία πρέπει να αποδεχθούμε για διαφόρους λόγους, ενώ στην πραγματικότητα συνιστά, όπως παρουσιάζεται, μια προσπάθεια μεταστροφής. Καταλήγουμε, μέσω των κρίσεων των τηλεδημοσιογράφων και των τηλεπαραθυροσχολιαστών -οι οποίες συνηγορούν υπέρ ενός συγκεκριμένου συμπεράσματος, διαδραματίζοντας έναν κανονιστικό ρόλο- να αποδεχθούμε ότι δεν είναι απαραίτητο να σκεφθούμε με βάση τις δικές μας πεποιθήσεις, αλλά σύμφωνα με εκείνες που παράγονται αυτοστιγμεί από τον «αντικειμενικό διάλογο».

Ο φλώρος από δίπλα...
δεν έχει βγάλει άχνα...
ενώ πριν δυσανασχετούσε με την φλυαρία των "βλαχαδερών"...
Αρχίζουν τα ηπειρώτικα...
σε διασκευή που τα τραγουδάει η Τσαλιγοπούλου...
και γυρνάει ο φίλος φλώρος...και λέει...
-Εχουν και ξένο ρεπερτόριο???
-Ε ναι...έχουν...
και ακούγεται...το υπέροχο άσμα....
"Το φεγγάρι κάνει βόλτα..στις αγάπης μου την πόρτα"
...Ξένο??? Ναι ρε...ξένο...σε φλώρους...ευτυχώς ακόμα....
Ουφ...Τι τα ήθελα???
Ας καθόμουν σπίτι μου....
να την ακούσω στο σι ντι...
Να αποφύγω την συγχυση...
τις κουβέντες περί κτηματολογίου...
και το άρωμα του μεικ απ...
Να μην λέρωνα και τα ρούχα μου στην τελική!!!!!

Η αμφιβολία όμως παραμένει ακόμη, όπως είχε διατυπώσει ο Καρτέσιος, η μοναδική ένδειξη ότι υπάρχουμε ως άνθρωποι.

Το βράδυ έκλεισε με το φοβερό σχόλιο του συνοδού μου...
"Αμαν βρε Μαρία... είδα την υπόλοιπη συναυλία έχοντας τα χέρια μου σφιγμένα μπουνιές να προλάβω να ρίξω την πρώτη και καθοριστίκή στον καυγά που θα επακολουθούσε, δεν την χάρηκα καθόλου"

Μα δεν υπήρχε...καμία αμφιβολία...
θα κωλώνανε...οι μάγκες του ποστίς..
.και δεν θα πιανόμασταν στα χέρια...με τα Ζώα...
το έλεγε και το άρθρο....
αλοίμονο.....