Μία επίσκεψη...

Αργά χτες το βράδυ, δέχτηκα μία επίσκεψη…
ήρθε να με βρει ο Νεκρός μου…
ίσως τον έφερε ο ήχος της χαλασμένης σειρήνας ομίχλης…
που ηχούσε όλο το βράδυ… ενώ είχε ξαστεριά…
ίσως τον έφεραν οι ειδήσεις του πολέμου…
ίσως τα δάκρυα που έπνιξα…κρυφά…
δεν ξέρω…αλλά ήρθε….
να μου ζητήσει να του μαγειρέψω …
και να του πλύνω μαύρες κάλτσες …
η επιθυμία του διαταγή…
έτρεξα έντρομη να αγοράσω υλικά…
την συνταγή την ξέρω… καλά…
την είχω κάνει πολλές φορές…
για να τον ευχαριστήσω…
αλλά αισθανόμουν όπως παλιά την ίδια ανασφάλεια..
άραγε θα πετύχει???
θα το φάει όλο???
θα το απολαύσει???
να βάλω λίγο παραπάνω βούτυρο??
βρήκα το καλύτερο κασέρι???
ποια συνταγή έχει το ψυχικό βάλσαμο που μου προσφέρει???
η σφολιάτα…είναι παγωμένη…
να ανοίξω φύλο…
ξέρω να φτιάχνω φύλο???
μπορώ?? να η συνταγή…
χώνω τα χέρια στο ζυμάρι….
πρώτα με τα ακροδάχτυλα….
μετά με δύναμη…
την νιώθω σε όλη την παλάμη..
έτοιμη η ζύμη….
να πλύνω καλά τα χέρια…
να ανάψω τον φούρνο….
να….να φτιάξω την γέμιση...
να ξαναπλύνω τα χέρια…
να…πλύνω τις κάλτσες…
που είναι οι κάλτσες????
είχαμε ξύλινη σκάφη???
όμορφη είναι….
θυμίζει δάσος… γη…
τι απαλές κάλτσες…
όλες μαύρες???
πότε του τις αγόρασα??
με ποια ρούχα τις φορούσε???
λατρεμένη πατούσα…
που την κληρονόμησα…
της άραγε έβαλε κρέμα???
έκοψε τα νύχια του???
μαύρες κάλτσες , άδειες…
αυτό έχω…και μία συνταγή…
που έρχεται με την ομίχλη…