Χωρίς Φουρφούρια....και ζαβολιές...

Κτύπησε το κινητό….
ένα άγνωστο νούμερο εμφανίστηκε…
μία γνώριμη φωνή ακούστηκε…
και τότε…
ήρθε η φλασιά….
εικόνες… συναισθήματα…ζεστασιά…
και ένα καλοκάγαθο πηγαίο γέλιο…
και ξαφνικά θυμήθηκα…
πως σε ξεγέλασα όταν γνωριστήκαμε...
πως με φώναζες πάντα «κάθαρμα» .…
το τάβλι που παίζαμε ως το πρωί …
το scrabble που σε διέλυα …
την τεράστια σοκολάτα που μου έφερες στο νοσοκομείο...
τις βόλτες με το καροτσάκι...
ότι δεν τρόμαζες από τις πληγές μου....
το πάπλωμα που μου χάρισες,
για να μην κρυώνω όταν κοιμάμαι μόνη …
μια βόλτα με δανική enduro στο δάσος...
με αυγουστιάτικη πανσέληνο…
το καταπληκτικό κινέζικο που μαγείρευες...
τα τεράστια μπουκάλια κοκα-κόλας ,
τις απίστευτες μάρκες από φαγώσιμα

που είχες στο ψυγείο σου…
τα μπινελίκια που άκουγες όποτε μεθούσα…
το ποδοσφαιράκι που παίζαμε…
πως παλεύαμε….
το παιχνίδι με τον αντίχειρα...
τα απαίσια σκυλάδικα που άκουγες..…
το cinema paradiso….
Όλα ήρθαν στο μυαλό αυτόματα…
σχεδόν τα ένιωσα…

Πριν 3 μήνες συναντηθήκαμε…
τυχαία σε ένα ασανσέρ…
δεν με γνώρισες….
Σε χαιρέτησα και
μου μίλησες τυπικά…
και είπαμε να βρεθούμε…
Κανείς δεν τηλεφώνησε…

Την Παρασκευή, λες με θυμήθηκες...
αλλά έστειλες αλλού το μήνυμα…
σε κανέναν τρελαμένο που θα αναρωτιόταν
σε ποιο μπουγατσατζίδικο τον περιμένεις…

Χτές μιλήσαμε…
Πάλι σου την έφερα…
θυμόμουν το τηλέφωνο σου…
Ένα ακόμα στοίχημα που κέρδισα…
και χωρίς ζαβολιά…
Πόνταρες ότι με ξέρεις καλά…
και δεν θυμάμαι αριθμούς...
και όμως αυτό το γαμω-νούμερο το θυμόμουν…
Την πάτησες….

Με τι κριτήρια.. θυμάται ο νους????

Δεν ξέρω….

Το μόνο που ξέρω...
είναι ότι αν ποτέ συναντηθούμε....

θα παίξουμε ποδοσφαιράκι…
και θα σε κερδίσω…χανουμάκο…
όχι γιατί έχω βελτιωθεί…
αλλά γιατί θα απαιτήσω…
μία ακόμα καλή ανάμνηση …
να χάνεις 5-0… και να κλαις…

.