Στην απόγνωση το μυαλό δραπετεύει...
Παίζει ριψοκίνδυνο κρυφτό με τη θλίψη...
Ψάχνοντας ικανή κρυψώνα να ξαποστάσει...
Αυτό συνέβη και στην Rose-Lynn Fisher(κλικ!!!)
Λίγο πριν την τρέλα ...
Θέλησε να βρει τι απομένει από την οδύνη...
Και αν υπάρχει περίπτωση...
να δια-σωθεί...
Μάζεψε λοιπόν τα δάκρυα της…
Τα στέγνωσε κάτω από ένα
μικροσκόπιο…
Και ανακάλυψε έναν νέο κόσμο…
Το τοπίο των δακρύων…
Κάθε δάκρυ είναι διαφορετικό…
Περιέχει πληροφορίες
και υλικά…
Από τον λόγο που το δημιουργεί…
Έχουμε δάκρυα χαράς…
Λύπης…
Συγκίνησης…
Ή και Μαγειρικής…
Έχουμε ένα ολόκληρο κόσμο…
Έναν ωκεανό … Στην ψυχή μας…
Και απελευθερώνεται
με μια μικρή σταγόνα…
Που μας οδηγεί …
σε νέους ανεξερεύνητους τόπους…
Που παραμένουν όμως πάντα…
Ο ίδιος , ο ένας…
Η σκοτεινή γόνιμη γη…
Υ.Γ. Φτιάχνοντας αυτή την ανάρτηση…
έμαθα για το ατύχημα στην Τουρκία(κλικ!)…
Και το μυαλό μου κόλλησε …
σε αυτό το τοπίο των δακρύων …
στα έγκατα της γης της
πόλης Σομά…
Θα είχε μορφή ορυχείου?
Ασφυξίας?
Κάρβουνα και απληστία???
Θα είχε ένα μέλλον απελπισμένο…
μέσα στη μουτζούρα
και την καπνιά???
Αποτυπώνεται τόση αναλγησία
Αποτυπώνεται τόση ντροπή???
