Αργά χτες το βράδυ, δέχτηκα μία επίσκεψη…
ήρθε να με βρει ο Νεκρός μου…
ίσως τον έφερε ο ήχος της χαλασμένης σειρήνας ομίχλης…
που ηχούσε όλο το βράδυ… ενώ είχε ξαστεριά…
ίσως τον έφεραν οι ειδήσεις του πολέμου…
ίσως τα δάκρυα που έπνιξα…κρυφά…
δεν ξέρω…αλλά ήρθε….
να μου ζητήσει να του μαγειρέψω …
και να του πλύνω μαύρες κάλτσες …
η επιθυμία του διαταγή…
έτρεξα έντρομη να αγοράσω υλικά…
την συνταγή την ξέρω… καλά…
την είχω κάνει πολλές φορές…
για να τον ευχαριστήσω…
αλλά αισθανόμουν όπως παλιά την ίδια ανασφάλεια..
άραγε θα πετύχει???
θα το φάει όλο???
θα το απολαύσει???
να βάλω λίγο παραπάνω βούτυρο??
βρήκα το καλύτερο κασέρι???
ποια συνταγή έχει το ψυχικό βάλσαμο που μου προσφέρει???
η σφολιάτα…είναι παγωμένη…
να ανοίξω φύλο…
ξέρω να φτιάχνω φύλο???
μπορώ?? να η συνταγή…
χώνω τα χέρια στο ζυμάρι….
πρώτα με τα ακροδάχτυλα….
μετά με δύναμη…
την νιώθω σε όλη την παλάμη..
έτοιμη η ζύμη….
να πλύνω καλά τα χέρια…
να ανάψω τον φούρνο….
να….να φτιάξω την γέμιση...
να ξαναπλύνω τα χέρια…
να…πλύνω τις κάλτσες…
που είναι οι κάλτσες????
είχαμε ξύλινη σκάφη???
όμορφη είναι….
θυμίζει δάσος… γη…
τι απαλές κάλτσες…
όλες μαύρες???
πότε του τις αγόρασα??
με ποια ρούχα τις φορούσε???
λατρεμένη πατούσα…
που την κληρονόμησα…
της άραγε έβαλε κρέμα???
έκοψε τα νύχια του???
μαύρες κάλτσες , άδειες…
αυτό έχω…και μία συνταγή…
που έρχεται με την ομίχλη…
ήρθε να με βρει ο Νεκρός μου…
ίσως τον έφερε ο ήχος της χαλασμένης σειρήνας ομίχλης…
που ηχούσε όλο το βράδυ… ενώ είχε ξαστεριά…
ίσως τον έφεραν οι ειδήσεις του πολέμου…
ίσως τα δάκρυα που έπνιξα…κρυφά…
δεν ξέρω…αλλά ήρθε….
να μου ζητήσει να του μαγειρέψω …
και να του πλύνω μαύρες κάλτσες …
η επιθυμία του διαταγή…
έτρεξα έντρομη να αγοράσω υλικά…
την συνταγή την ξέρω… καλά…
την είχω κάνει πολλές φορές…
για να τον ευχαριστήσω…
αλλά αισθανόμουν όπως παλιά την ίδια ανασφάλεια..
άραγε θα πετύχει???
θα το φάει όλο???
θα το απολαύσει???
να βάλω λίγο παραπάνω βούτυρο??
βρήκα το καλύτερο κασέρι???
ποια συνταγή έχει το ψυχικό βάλσαμο που μου προσφέρει???
η σφολιάτα…είναι παγωμένη…
να ανοίξω φύλο…
ξέρω να φτιάχνω φύλο???
μπορώ?? να η συνταγή…
χώνω τα χέρια στο ζυμάρι….
πρώτα με τα ακροδάχτυλα….
μετά με δύναμη…
την νιώθω σε όλη την παλάμη..
έτοιμη η ζύμη….
να πλύνω καλά τα χέρια…
να ανάψω τον φούρνο….
να….να φτιάξω την γέμιση...
να ξαναπλύνω τα χέρια…
να…πλύνω τις κάλτσες…
που είναι οι κάλτσες????
είχαμε ξύλινη σκάφη???
όμορφη είναι….
θυμίζει δάσος… γη…
τι απαλές κάλτσες…
όλες μαύρες???
πότε του τις αγόρασα??
με ποια ρούχα τις φορούσε???
λατρεμένη πατούσα…
που την κληρονόμησα…
της άραγε έβαλε κρέμα???
έκοψε τα νύχια του???
μαύρες κάλτσες , άδειες…
αυτό έχω…και μία συνταγή…
που έρχεται με την ομίχλη…
34 σχόλια:
Πόσο εύκολα να μπει κανείς στο μυαλό ενός παραληρούντα;
Αν είναι όμως να μας χαρίζετε τόσο καλογραμμένα παραληρήματα, χαλάλι, και οι μαύρες κάλτσες και η ζύμη που έμεινε στα δάχτυλα...
Το δύσκολο αγαπητέ δεν είναι να μπούνε.. είναι να βγούνε...
Ορισμένα άτομα... μένουν εκεί..να το στοιχειώνουν...
Και η χτεσινή σας ανάρτηση ενώθηκε με την σειρήνα..με την εικόνα των στρωμένων για τους νεκρούς τραπεζιών στους δρόμους της Γεωργίας..και.. τα κάλεσε...
Αυτή η ποιότητα που τόσο έξυπνα κρύβετε μέσα σας τόσο καιρό, δεν με εκπλήσει πλέον...
Η ευαισθησία σας είναι ένα ποίημα, άγραφο ακόμα...
Με κολακεύει ιδιαίτερα το σχόλιο σας... διότι σας εκτιμώ πάρα πολύ..και γιατί θεωρώ ότι είσαστε από τα πιο ευαίσθητα άτομα που υπάρχουν...
Ευχαριστώ
Ευχαριστώ
Ευχαριστώ...
Πρώτη φορά αγγίζω, πιάνω τη θλίψη του θανάτου μέσα από ένα κείμενο. Είσαι πάρα πάρα πολύ όμορφη!
Θα σου ευχόμουνα καλή μου wilma... μόνο μέσα από κείμενα να την αγγίζεις... αλλά...μετά σκέφτηκα πως δεν είναι δυνατόν γιατί είσαι αισθαντικό και ευαίσθητο άτομο..
Θα σου ευχηθώ λοιπόν..μόνο να μην σε στοιχειώσει...
τι είναι αυτό;
απότομη στροφή (δεξιά φουρκέτα) στη μακάβρια κουλτούρα;
ν'αρχίσω ν'ανησυχώ;
ΩΔΗ ΣΤΗ ΜΑΥΡΗ ΚΑΛΤΣΑ
Ω μούσα άσε με να τραγουδίσω την κάλτσα την ακανόνιστον
ζευγάρι ήταν του νεκρού στο ανεμπόδιστον
του έρωτος των παραθύρων κι οταν σιωπούσε έτρεμαν οι πάτοι των νιπτήρων.
Κάλτσες μ' οσμή ποδαρικού
που προκαλείται Τιτανικού ναυάγιο των κυρίων που ντέπονται οταν κοίταζουν σφάγιο αντρών ναυάγιο.
Ω κάλτσες μαύρες ακανόνιστες και με τη ζύμη των χειρών για πάντα ασυντόνιστες.
Ευγε... Εδγαρ Πότερ...
@εμ dimitris χαθηκες και μελαγχολησαμε ρε..
@strimene
ψιλοάστοχο, αγορακι μου το σχολιάκι σου.. μια και στην παρούσα ανάρτηση.. περιέγραφα εναν εφιάλτη.. που είδα χτες το βράδυ.. με τον πατέρα μου...
Αμα ποτέ... βιώσεις την απώλεια.. τότε νομίζω πως θα σου φύγει μια για πάντα τα χαζοχαρούμενο χαμόγελο.. και θα μάθεις να κάνεις μόκο αν δεν μπορείς να συμπάσχεις..
σου ζητώ συγνώμη...
αν θέλεις διάγραψε τα σχόλιά μου (αυτό και το προηγοούμενο)
over and out
@dimitris...
οχι βρε...αλοιμονο...
δεν την ειπα σε σενα...
Μια απώλεια, ακόμα κι όταν κάποιος την έχει πλήρως συνειδητοποιήσει, δεν μπορεί εύκολα να την αποδεχτεί.
Είναι δε ακόμα πιο δύσκολο να "συμφιλιωθούμε" με το θάνατο ενός ανθρώπου που αγαπάμε. Δεν εννοώ την αποδοχή της θνητότητας, αυτό γίνεται.
Πραγματική "συμφιλίωση" όμως με το θάνατο είναι εφικτή ? Πώς μπορεί κανείς ποτέ να γίνει φίλος με το θάνατο ?
Η επιστήμη μας λέει ότι η μόνη βέβαιη μετά θάνατον ζωή είναι η επιβίωση των γονιδίων μέσω των παιδιών μας. Άρα ένας γονιός συνεχίζει να υπάρχει "μέσα" στα παιδιά του.
Και κάθε αλλος φίλος κι αγαπημένος που δεν ζει πια, συνεχίζει να ζει μέσα στις σκέψεις μας.
Ένας αγαπημένος μας άνθρωπος πεθαίνει μόνον αν τον διαγράψουμε ηθελημένα απ’ το μυαλό μας. Βέβαια αυτό μπορεί να συμβεί ακόμα κι αν δεν είναι νεκρός.
Μήπως αν του φτιάχνατε μακαρόνια γόγγλιες να ηρεμούσατε λίγο;
Μαρία, δεν πειράζει μου την είπα εγώ για σένα :-)
@irlandos...
μακάρι να υπάρχει τέτοιο πράγμα... σαν την συμφιλίωση με τον θάνατο..
Εγω τον δικό μου δεν τον φοβάμαι..
αλλά του συγκεκριμένου ατόμου δεν μπορώ να τον συνηθίσω.. ενώ έχουν περάσει αρκετά χρόνια..
@island...
δεν χαλάρωσα... αλλα να είσαι καλα..γέλασα...
Θα ψάξω να βρω την συνταγή...
γιατί πρωτη φορά τα ακούω...
και μου κίνησαν την περιεργεια...
Θέλετε να σας στείλω μια ζεστή ευχή, να δείτε σήμερα πιο όμορφα όνειρα, να μας τα περιγράψετε αύριο;
Μη μας στενοχωρείτε τζάμπα και βερεσέ. Αφήστε να το κάνω εγώ αυτό, που το κάνω καλύτερα...
Εσείς χαμογελάστε λίγο. Ομορφαίνει το μπλογκ σας...
@κύριε spy
είσαστε πολύ γλυκός...
στείλτε την ευχή και άμα πιάσει σας υπόσχομαι να φωτογραφίσω το χαμόγελο αύριο...
(μόνο μην βγάλετε τα δόντια μου μελιτζανοδοντα...)
Δυο ευχές που σπάνια τις λέω, κι αυτό γιατί οι άνθρωποι τις λένε νηχανικά χωρίς να συνειδητοποιούν το νόημά τους.
Εδώ όμως ταιριάζουν και μ' αυτές στέλνω την καληνύχτα μου:
Όνειρα γλυκά και καλό ξημέρωμα.
Υ.Γ. Αύριο κατά το μεσημεράκι/απόγευμα θα έχω έτοιμο νέο χιουμοριστικό ποστ. Θα στο στείλω με μήνυμα ως "αβαντ πρεμιέρ". Έχω υποσχεθεί αφιέρωση !!
Ευχαριστώ ιρλανδε... και περιμένω...
Ονειρα γλυκά και σε σένα..
(εγω είμαι λίγο στρίγγλα.. και αμα δεν νιώθω την ευχή δεν την λεω.. κάνω την πάπια με ένα χαμόγελο...)
Ξέρετε, εγώ τα βράδυα ειδικά, είμαι σα μικρό παιδί.
Θα σας στείλω χίλιες ευχές, κι επειδή ΘΑ πιάσουν, αύριο θα περιμένω το χαμόγελό σας...
Και χωρίς φωτογραφία θα το δω.
Είναι να μην μου υποσχεθεί κανείς...
Γράφεις ωραία ακόμη και για ένα όνειρο...
Θέλει δύναμη ακόμη και να σκεφτείς... όχι μόνο να γράεις.
Έρχετε και σε εμένα ένας κολλητός... 13 μήνες δεν σταμάτησε...
Μήπως εγώ δεν θέλω να σταματήσει;
"Όνειρα από χρυσό" που λένε και οι Ιταλοί
Υπόσχεση ότι δεν θα σχολιάσετε τα δόντια... δεν έλαβα...
Ατιμε και ζαβολιάρη κύριε spy...
(για τα χειλια.. ξέρω... είσαστε τόσο κύριος.. που δεν θα τα σχολιάζατε....)
Σας υπόσχομαι.
Δεν θα τα σχολιάσω.
(Εδώ δηλαδή...
Θα τα κάνω ανάρτηση στο μπλογκ μου.
Χαχαχαχαχαχαχα!!!!...)
Είδατε; Εύκολο είναι...
Χαμογελάστε λιγάκι...
Με έχετε διαλύσει...λέμε...
Μια με στέλνετε στην Κυρια Wilma...
κλαίω... μια μου λέτε τα τρελά σας γελάω...
Ελεος... χαχαχαχαχα
( δεν χαμογέλασα... γέλασα δακρυσμένη... μήπως τελικά πρέπει να πάω σε ψυχολόγο???)
Μα να επιστρέφω από τις διακοπές μου έτοιμος να σας περιγράψω για θάλασσες, βουνά, χωριά, φαγητά, χρώματα, γεύσεις, οσμές, εικόνες... και να πέφτω πάνω σε εφιάλτη;;;
Καλώς σας βρίσκω ξανά!
Μα, akanonisti, πάντα σε αγχώνει αυτή η συνάντηση στα όνειρά σου; Γιατί εμένα μου προκαλούνται διαφορετικά συναισθήματα κάθε φορά που έχω αντίστοιχες συναντήσεις με αγαπημένα πρόσωπα...
Κανένα πρόβλημα!
Ένα κλικ μακρυά είναι...
@brainwaves!!!!!!!!!!!
Γύρισες ?????????
Πέρασες μαγικά.. καταπληκτικά... υπερόχα.. μαγικα????
Μαυρισες ωρε???
Ομόρφυνες???
Δώσε μας... θετική ενέργεια...
Εμείς μείναμε εδώ....
και...αχ... (δεν το λέω...)
αλλά... όταν βρίσκω μία αδελφή ψυχή... γίνεται χαμός...
E, μα κοιμηθείτε επιτέλους!
Κοντεύει να ξημερώσει!
Πως θα μας χαμογελάσετε αύριο;
Πάω... καλέ μου κύριε spy ...
όνειρα γλυκά και για εσάς...
(έψαχνα μπλογκ να σας πω καληνύκτα... χωρίς κανόνες...)
Από μικρό παιδί μου γεμίσανε το κεφάλι με την εικόνα ενός θανάτου κουκουλωμένου στα μαύρα, που κρατά τη ζωή σαν φάκα και μας την προτείνει ανοιχτή, με το δόλωμα της ηδονής στη μέση. Αφήστε με να γελάσω. Κάτι άλλο έλεγε κείνος που μασούσε την δάφνη. Και δεν είναι τυχαίο που γυρίζουμε όλοι μας γύρω από τον ήλιο.
Ο. Ελύτης
Η απώλεια βιώθηκε απο πολυ νωρίς αλλά μου έμαθε οτι "η αλήθεια έναντι θανάτου δίνεται"
Νάναι μια όμορφη μέρα μακριά από τους εφιάλτες μας.
Μέσα από τη θλίψη του θανάτου, αναδύεται πολλές φορές κάτι καινούργιο που περιέχει έντονα την έννοια της ζωής. Όπως το ποίημα σου που εξωτερικεύει το ασίγαστο και ζωηρό ταλέντο σου...
Ναι, ναι, γύρισα... Και πέρασα και μαγικά και τέλεια και υπέροχα και όλα τα συναφή επιρρήματα!
Και μαύρισα βεβαίως βεβαίως... Και είμαι και μελαχροινός, καταλαβαίνεις... Μέχρι Νοέμβρη έτσι σοκολατής θα είμαι!!
Το "χαμός" όμως πολύ ασαφές! Θέλουμε λεπτομέρειες να μας πείτε!!!
Επίσης... ευχηθείτε μου για τα γενέθλιά μου... Σήμερα γίνομαι 27!
xxx
Εκείνο που γκρεμίζει συθέμελα τον άνθρωπο είναι η λήθη.Αλλιως ο θάνατος είναι οικείος και δεν υπάρχει.Τότε ο άνθρωπος,εραστής της ανάμνησης, την βιώνει, και δεν τον τρομάζει είναι παρόν. Και το παρόν είναι η καθημερινότητα που σκορπίζεται μέσα μας και παντού.Ο πραγματικός δουλευτής της ανάνησης είναι η εικόνα της που σκορπίζεται πάνω στις συνηθισμένες κινήσεις στις συνηθισμένες ομιλίες που δεν είναι ξεχωριστή από μας που είναι όπως εμείς και ζεί μαζί μας.Τότε καλή μου δεν στοιχειώνει. Μην την φοβάσαι την οικειότητα, η αλήθεια του θανάτου είναι αλήθεια όλων μας.
@L' Aesthéte Soleil ...
Ευχαριστώ.. για τα καλά σου λόγια..
Ουδεν κακόν αμιγές καλού...
μόνο που ακόμα πονάει...
@Brainwaves...
Χρόνια πολλά και ευτυχισμένα σοκολατένιε γιατρέ μας!!!!
Να μας ζήσεις να σε χαιρόμαστε και να μας γιατρεύεις...
με την γλύκα σου και την χαρά σου...
@Albus genius...
Το ξέρω πως είναι η αληθεια όλων μας.. και ως συνήθως η αληθεια πονάει...
Αλλες μέρες αντέχεις τον πόνο.. άλλες μέρες όχι...
Σίγουρα πάντως οι καλοί φίλοι τον μαλακώνουν...
Δημοσίευση σχολίου