Άνθισαν πάλι οι κερασιές…
γιατί εκείνες ξέρουν…
πως το εφήμερο θα ξεχαστεί…
σε εγωκεντρικές απληστίες…
ανείπωτες προδοσίες…
άνευ τιμής…
Και εμείς εκεί…
παράφρονες σαμουράι…
σε αιώνια καμμένη γη...
με το σπαθί στα σπλάχνα...
προσφέρουμε χοή...
το κουρασμένο αίμα...
για μία πλάνη άνοιξης…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου