Υπερχρεωμένοι Πληθάριθμοι…..

Τα πρωτοσέλιδα μιλούσαν σήμερα….
για το ευνοϊκό νομοσχέδιο…
μιας «ευγενούς» πράσινης υπουργού….
Μπερδεύοντας τις διατάξεις…
τις περιπτώσεις… τις καταστάσεις…
για μία ανάσα αισιοδοξίας…
την ελπίδα πριν την χρεοκοπία…

Όμως…
Η ουσία παραμένει κρυμμένη…
από όλους εμάς τους υπερχρεωμένους…
από ελπίδα…από αισιοδοξία…
στον ρεαλισμό μιας υπαγορευμένης πραγματικότητας…

Τι συνέβη και χάσαμε τον δρόμο???
Πως φτάσαμε εδώ???
Έφταιξε ένας τραπεζίτης…
ένα πλαστό όνειρο με μικρά γράμματα στο τέλος???
Ή η ακόρεστη ελπίδα…
που έσβηνε κάθε αντικειμενικό δεδομένο…
φτιάχνοντας υποκειμενικές πραγματικότητες…
προορισμένες να μην αντέξουν το πρώτο crash-test???

Τι μας στοιχίζει παραπάνω…
ένα δάνειο για ένα γαμώ-σπιτο…
την "πρώτη κατοικία".....

ή φαντασίωση μίας φωλιάς…
μίας ασφαλούς "μήτρας"...

που ποτέ δεν θα αποκτήσουμε???

Και ποιόν άραγε συμφέρει...
η φωλιά αυτή να είναι καμωμένη από μπετά…
από τίτλους…από γαμώ-επιτυχία…
και όχι από ζεστή σάρκα…
από μιά απλή αγκαλιά???

Μίας κοινωνίας αλληλέγγυας…
που νιώθει την αδυναμία σου…
και την συγχωρεί…
Αισθάνεται την επιθυμία σου…
και θα την ενθαρρύνει…
χτυπώντας σε τρυφερά στην πλάτη…

κλείνοντας φιλικά το μάτι...

ελπίζοντας πάντα να την καταπλήξεις…
πραγματοποιώντας όσα ονειρεύεσαι???

Και γιατί όλα να τα περνάνε…
από έναν πλαστό λογαριασμό...
όταν οι αριθμοί είναι απλά σύμβολα…
με ακεραιότητα πλαστή???

Πότε ξεχάσαμε την ενστικτώδη αλήθεια…
ότι αποτελούμε μέρος ενός συνόλου…
είμαστε ένας πληθικός αριθμός (κλικ!) …
με άπειρες δυνατότητες και σχέσεις…
που υπαγορεύει μόνο η φαντασιακή οπτική???

Μας χειρίζονται όπως γουστάρουν…
ονοματίζοντας πάντα ένα μίζερο πλήθος…
αφόρητα περιορισμένο…
από το συμφέρον και τις ικανότητες τους…

Κρατώντας πάντα…
τον κοντόφθαλμο κανόνα…
του λαμπιρίζοντα εγωισμού...

και της αποτυχημένης μαλακίας…
μακριά από τον έρωτα ή την ουσία…

Ουσία δεν έχει η αυθεντία…
το επίπλαστο μιας ματαιοδοξίας…
Ότι παρουσιάζεται ως απόλυτη αλήθεια…
αλλά ό,τι νιώθουμε μες στη καρδιά μας…
ό,τι προσεγγίζουμε στα όνειρα μας…
όταν το περίγραμμα του «εγώ»…
χάνει τη συνοχή του…
και οι εικόνες την μονοσημαντότητα τους…

Υπερχρεωμένοι…
μπατιριμένοι…
εξαπατημένοι…
ή απλά απομονωμένοι???