Blogοπαραμυθάκι.....

Μια φορά και έναν καιρό…
ήταν ένα γκρίζο blog…
χαμένο στη blogόσφαιρα…
έρημο και σκοτεινό…
Δεν ήξερε καμία γνωστή γλώσσα….
και δεν μπορούσε να επικοινωνήσει …
Προσπαθούσε να υποδεχθεί ....

με ένα χαμόγελο τους επισκέπτες….
όμως το χαμόγελο του…
δεν φαινόταν στο σκοτάδι….
Η μοναξιά του ήταν τόσο μεγάλη…
σχεδόν χαοτική…
που οι λέξεις ζαλιζότανε…
παθαίνανε υψοφοβία…
και χάνανε ένα ένα τα γράμματα τους…
που πέφτανε στο κενό….
Καμία λέξη δεν στέριωνε…
καμία ανάρτηση δεν έμενε….
και το blog έμενε μόνο και αδειανό…
να κλαίει με λυγμούς….

Μία μέρα άκουσε το κλάμα του τυχαία…
ένα μικρό περίεργο αγόρι….
που το φώναζαν Χαραλάμπη…
γιατί έλαμπε από χαρά…
Όταν το άκουσε στεναχωρήθηκε….
και μπήκε στη σελίδα του…
να διαβάσει γιατί κλαίει το μικρό blog…
Μαζί του πήρε και μία φιλενάδα του…
την μικρή πυγολαμπίδα….
τη γλωσσομαθή Κλαγκ…
Δεν βρήκε όμως τίποτα να διαβάσει….
και άρχισε να ζαλίζεται από το κενό….
Λίγο όμως πριν να πέσει μέσα του…
τον κράτησε η δυνατή Κλαγκ…
και αρχίσανε να πετάν….
Όπως πετούσαν στο σκοτεινό κενό….
η Κλαγκ έβγαζε φως….
το οποίο ενώθηκε με τη χαρά του Χαραλάμπη…
και ξαφνικά φώτισε όλο το blog….
Τότε επιτέλους φάνηκε το όμορφο χαμόγελο του ….
Η Κλαγκ… που μιλούσε όλες τις γλώσσες…
μίλησε με το μικρό blog…
και είπε στον Χαραλάμπη….
ότι έκλεγε από μοναξιά….
Τότε ο μικρός Χαραλάμπης προσφέρθηκε…
να καλέσει όλους τους μαγικούς φίλους του…
να του κάνουνε παρέα….
για να μην στεναχωριέται πια…
Φώναξε νεράιδες… ξωτικά….
πεταλούδες και γοργόνες….
και αυτές με την σειρά τους…
καλέσανε τους φίλους τους….
μέχρι που γέμισε το blog…
με χρώματα και όνειρα….
ιστορίες και αισθήματα….
και έκαναν ένα μεγάλο πάρτυ να το γιορτάσουνε….
Οι άνθρωποι ακούσανε τα γέλια…
σαν χαρούμενη μουσική….
και τρέξανε και αυτοί στο blog…
να μοιραστούνε τη φανταστική παρέα…
Τώρα η επικοινωνία ήταν εύκολη….
Υπήρχαν όλα τα πλάσματα της φαντασίας και του ονείρου να την διευκολύνουν…
και η χαρά ξεχείλισε….
απλώθηκε και αγκάλιασε τρυφερά…
όλες τις παιδικές ψυχές…
ακόμα και αυτές που κρυβότανε…
στη σοβαρότητα των ενηλίκων…
Και ζήσαμε εμείς καλά….
και το blog καλύτερα…..

Υ.Γ. Η ανάρτηση αυτή… αποτελεί τη συμμετοχή μου…
σε ένα παιχνίδι του Mahler… που αυτοπροσκαλέστηκα…
και είχε σαν σκοπό την παρουσίαση ενός καινούριου blog που μας εντυπωσίασε…

Το Blog αυτό… είναι το Ζήσε σ’ένα παραμύθι….
που ειλικρινά με εντυπωσίασε με την φαντασία και την τρυφερότητα του…
Όταν το διάβασα ενθουσιάστηκα τόσο...
που ήθελα να του κάνω ένα δώρο….
σαν αυτά που κάνει στους επισκέπτες του…
ένα παραμύθι…..