Τα κβαντικά παγοπέδιλα...

Παγωμένη η φύση της υγρασίας...
στην αρνητική διαπερατότητα…
ενός παρμπρίζ…

.

Ένιωσε στο σύνορο του χωροχρόνου…
εγκλωβισμένη…
και έψαξε ενστικτωδώς…
για ζεστασιά μέσα στο χέρι…
από το αόρατο κβαντικό της ταίρι…

…για μία μόνο στιγμή ύπαρξης …
που θα αυτοακυρωθεί…

Η πραγματικότητα…
δεν μπορεί να υπάρξει…
αν δεν βρεθεί…
ο ιδεατός παρατηρητής…

…και τότε άρχισε μανιασμένα να χορεύει…
τεμαχίζοντας πεζότητα…
και ανυπαρξία…
με τρυφερές λεπίδες…
παγοπέδιλων παλιών...




Και το κενό μετατράπηκε σε «γεμάτο» χώρο...
με τα εν δυνάμει ζεύγη ...
μίας "ζωής"...
που χόρευαν αλόγιστα ...
προς την ανυπαρξία...
μένοντας πιστά στην χορογραφία…
ίσων απόστασεων...
πάση θυσία...
μήκους κύματος…

.
.
.
.
Υ.Γ. Οι φωτογραφίες είναι από την παγωμένη πρωινή υγρασία…
στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου μου….
Το κείμενο είναι εμπνευσμένο από εδώ (κλικ!)
και όλη η ανάρτηση αφιερώνεται στον ΝταΛΛΛικιέρη…
γιατί ξέρω ότι χαΛΛΛιέται…
άμα δεν πάρει την ημερήσια δόση του κουλτουροκβαντικής….

Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα