Τα ύπουλα όνειρα…
ήταν κάποτε σιωπηλά...
όπως και η αγωνία…
Τώρα κρύβεται η φωνή...
πίσω από βαριά ανάσα...
Σου θυμίζει πως ακόμα ζεις…
ήταν κάποτε σιωπηλά...
όπως και η αγωνία…
Τώρα κρύβεται η φωνή...
πίσω από βαριά ανάσα...
Σου θυμίζει πως ακόμα ζεις…
κινεί ρυθμικά το αίμα…
αποφεύγοντας όμως την πληγή…
φουντώνοντας στην ανάγκη…
Το βλέμμα θριαμβεύει στο κενό…
των εφιαλτικών διαλόγων…
συνωμοτώντας με τη σιωπή…
στρέφεται μακριά, αλλού…
πέρα από τον εφιάλτη…
Και κάπως έτσι θα περνάει ο καιρός…
μέχρι να μην υπάρχει μέρος…
η κραυγή μας να πνιγεί…
το βλέμμα ν’ ανασάνει…
τα όνειρα να ξεχάσουμε…
για να ενδώσουμε στον Εφιάλτη…
αποφεύγοντας όμως την πληγή…
φουντώνοντας στην ανάγκη…
Το βλέμμα θριαμβεύει στο κενό…
των εφιαλτικών διαλόγων…
συνωμοτώντας με τη σιωπή…
στρέφεται μακριά, αλλού…
πέρα από τον εφιάλτη…
Και κάπως έτσι θα περνάει ο καιρός…
μέχρι να μην υπάρχει μέρος…
η κραυγή μας να πνιγεί…
το βλέμμα ν’ ανασάνει…
τα όνειρα να ξεχάσουμε…
για να ενδώσουμε στον Εφιάλτη…