Θαλασσοκόρη του βυθού...

προσμένεις απ' το δίκαιον ουρανό...
το στεργιανό το γητευτή τον απελάτη...

Ο έρωτάς σου μια πληγή και τρεις κραυγές...

Όταν θα σμίξεις με το φως που σε βολεί...
και θα χαθείς μέσα σε διάφανη αμφιλύκη...
πάνω σε πράσινο πετούμενο χαλί...

θα μείνει ο ναύτης να μετρά τ' άσπρο χαλίκι...

Όχι... δεν κάνουμε μάθημα ποίησης...

ούτε τέχνης...

Είδα χθες...

αυτή  την εκπληκτική δουλειά...

 του  Andreas Franke...

"the sinking world" (κλικ!) λέγεται...

Το κόνσεπτ είναι "απλό"...

Ένα βυθισμένο πλοίο...

καταλαμβάνεται από την θάλασσα...

 και τον κόσμο της...

Τα όστρακα με  τα κοράλλια...

δημιουργούν ένα όμορφο...

φυσικό περιβάλλον ροκοκό...

όπου  περιθάλπουν...

 την παρακμή...

με την δέουσα ακανόνιστη υπερβολή...

.

Όταν διάβασα δε...

πως το πλοίο ήταν ελληνικό...

το μυαλό μου "κάηκε"...

κάνοντας  μνημονιακούς συνειρμούς...

και όχι μόνο...

Σκέφτηκα το πλοίο σαν το μέλλον μας...

ή την χώρα μας (για τους πιο πατριώτες)...

Παροπλισμένο ... σκουριασμένο...

παραδομένο...

στον μοιραίο...

αστάθμητο εξωτερικό παράγοντα...

και στην φθορά...

 μιας εξωφρενικής ντεκαντάνς...

Ο κόσμος...

και οι πολιτικοί μας...

περιφέρονται ως ευγενείς...

μίας άλλης εποχής...

σαν να μην τρέχει τίποτα...

Σαν η όλη κατάσταση...

να είναι απλά διακοσμητική...

Στο μαύρο βέβαια της κατάστασης...

ενυπάρχει και η σιωπηλή ομορφιά...

μιας  παράδοξης ελπίδας ...

Η δύναμη της  φύσης...

που στην τελική...

 εξελίσσει όμορφα...

μεταλλάσει ...

καθετί περιττό...

...και ίσως κάποτε βρούμε καταφύγιο...

 Ίσως ενταχθούμε ευτυχισμένα...

σε έναν μαγικό θαλάσσιο κόσμο...

αποχαιρετώντας βέβαια...

 την σημερινή υπόσταση μας...