Τα ακανόνιστα γενέθλια…

…φέτος γιορτάζονται ….
με προσπάθεια…

εκλογικεύοντας …
ό,τι μας συμβαίνει…

αξιολογώντας τις επιθυμίες τους…
για να χάσουν τη δυναμική τους…

αναλύοντας την παρόρμηση…
για να πνίξουμε την ορμή της…

κουρνιάζοντας σε ένδοξες στιγμές…
για λίγη γεύση ευτυχίας….


και ευτυχώς το καταφέρνουνε….

ακόμη….

.
.
.

.
.
.
.
.
Y.Γ. Ο πίνακας ανήκει στον Beryl Cook...
και περιγράφει έναν επιδέξιο, στιγμιαίο...

νιρβάνα...
γενεθλιών ....

Lunatico....

Χάθηκε ή όλα χάθηκαν?
δεν θυμάται πια καθαρά…
Μόνη παρέα το κρυμμένο φεγγάρι…
τονισμένο στην απολυτότητα…
τρομερών σκιών...

Έντονη η μυρωδιά της υγρασίας…
αόρατη ενστικτώδης απειλή…
Το μονοπάτι ανηφορικό όπως ήταν πάντα …
και η λάσπη πρόστυχη, δεκτικά γλιστερή …
Το δέρμα χαρίζεται στα άγρια αγκάθια….
ενώ η ανάσα αιμορραγεί…
.

Παράξενες φωνές την προσκαλούσαν…
προορισμένη για το χαμό….
Άγριοι λύκοι την ακολουθούσαν…
μυρίζοντας καυλωμένοι τον πανικό…
.
Τίποτα χρήσιμο από όσα είχε μάθει…
τίποτα γνώριμο να ορισθεί…
'Ενας μικρός σπασμός στο αριστερό της φρύδι…
και ξαφνικά η όραση είχε οξυνθεί…
.
Ένιωσε την αδρεναλίνη μέσα της να ρέει…
να την μεταμορφώνει σε κάτι ζω(τ)ικό…
Ξαφνικά θέλησε πολύ να ζήσει…
να γλυτώσει από το μαύρο της, το ριζικό…

.

Έσφιξε δυνατά στη δεξιά παλάμη…
ένα τυχαίο ξύλο αιχμηρό…
και ένιωσε στις ακίδες που την τρυπάνε...
έναν πόνο λυτρωτικό…

...

Λύκε… απόψε θε να σε φάω…
Λύκε απόψε δεν είμαι εγώ…
Λύκε απόψε σε αναζητάω…
το απελπισμένο θύμα…
νικηφόρος θύτης…
απελπισμένος και δυνατός…
.

.

.

Υ.Γ. Είναι η πρώτη μου απόπειρα μουσικής μείξης…
οπότε…μην κάνετε τον κόπο να γράψετε σκληρή κριτική…
I know…. και Fuck you....(both)...

.

.

.

Λιώνοντας....

σε ένα αμήχανο καλοκαίρι …

έντρομο, αβέβαιο και θλιβερό…

.

Στην πόλη εγκλωβισμένο…
μέσα σε καυτό μπετόν…
με περιρρέουσα τη βρώμα…
χνώτων ποταπών…

Ατέρμονη η μιζέρια των αιχμηρών Εγώ…
αχόρταγη η κακία των κομπλεξικών…
Πορνό της "αυθεντίας"... ρουφάει τον χυμό...

.

Υπόκωφο λαχάνιασμα.... κόλασης ρυθμός…
κολλάει ύπουλα στους πόρους, ανέμελων μυαλών…
ρυπαίνοντας πρόστυχα τον ιδρώτα…
των τελευταίων αφελών….

Η σάρκα φέτος λιώνει στο μυαλό…

Chocolate Bunny from Lernert & Sander on Vimeo.

.

.

.

Υ.Γ. Οι πίνακες ανήκουν στην Francine Spiegel...

Υπερχρεωμένοι Πληθάριθμοι…..

Τα πρωτοσέλιδα μιλούσαν σήμερα….
για το ευνοϊκό νομοσχέδιο…
μιας «ευγενούς» πράσινης υπουργού….
Μπερδεύοντας τις διατάξεις…
τις περιπτώσεις… τις καταστάσεις…
για μία ανάσα αισιοδοξίας…
την ελπίδα πριν την χρεοκοπία…

Όμως…
Η ουσία παραμένει κρυμμένη…
από όλους εμάς τους υπερχρεωμένους…
από ελπίδα…από αισιοδοξία…
στον ρεαλισμό μιας υπαγορευμένης πραγματικότητας…

Τι συνέβη και χάσαμε τον δρόμο???
Πως φτάσαμε εδώ???
Έφταιξε ένας τραπεζίτης…
ένα πλαστό όνειρο με μικρά γράμματα στο τέλος???
Ή η ακόρεστη ελπίδα…
που έσβηνε κάθε αντικειμενικό δεδομένο…
φτιάχνοντας υποκειμενικές πραγματικότητες…
προορισμένες να μην αντέξουν το πρώτο crash-test???

Τι μας στοιχίζει παραπάνω…
ένα δάνειο για ένα γαμώ-σπιτο…
την "πρώτη κατοικία".....

ή φαντασίωση μίας φωλιάς…
μίας ασφαλούς "μήτρας"...

που ποτέ δεν θα αποκτήσουμε???

Και ποιόν άραγε συμφέρει...
η φωλιά αυτή να είναι καμωμένη από μπετά…
από τίτλους…από γαμώ-επιτυχία…
και όχι από ζεστή σάρκα…
από μιά απλή αγκαλιά???

Μίας κοινωνίας αλληλέγγυας…
που νιώθει την αδυναμία σου…
και την συγχωρεί…
Αισθάνεται την επιθυμία σου…
και θα την ενθαρρύνει…
χτυπώντας σε τρυφερά στην πλάτη…

κλείνοντας φιλικά το μάτι...

ελπίζοντας πάντα να την καταπλήξεις…
πραγματοποιώντας όσα ονειρεύεσαι???

Και γιατί όλα να τα περνάνε…
από έναν πλαστό λογαριασμό...
όταν οι αριθμοί είναι απλά σύμβολα…
με ακεραιότητα πλαστή???

Πότε ξεχάσαμε την ενστικτώδη αλήθεια…
ότι αποτελούμε μέρος ενός συνόλου…
είμαστε ένας πληθικός αριθμός (κλικ!) …
με άπειρες δυνατότητες και σχέσεις…
που υπαγορεύει μόνο η φαντασιακή οπτική???

Μας χειρίζονται όπως γουστάρουν…
ονοματίζοντας πάντα ένα μίζερο πλήθος…
αφόρητα περιορισμένο…
από το συμφέρον και τις ικανότητες τους…

Κρατώντας πάντα…
τον κοντόφθαλμο κανόνα…
του λαμπιρίζοντα εγωισμού...

και της αποτυχημένης μαλακίας…
μακριά από τον έρωτα ή την ουσία…

Ουσία δεν έχει η αυθεντία…
το επίπλαστο μιας ματαιοδοξίας…
Ότι παρουσιάζεται ως απόλυτη αλήθεια…
αλλά ό,τι νιώθουμε μες στη καρδιά μας…
ό,τι προσεγγίζουμε στα όνειρα μας…
όταν το περίγραμμα του «εγώ»…
χάνει τη συνοχή του…
και οι εικόνες την μονοσημαντότητα τους…

Υπερχρεωμένοι…
μπατιριμένοι…
εξαπατημένοι…
ή απλά απομονωμένοι???

Ξεβολέματα…

Κοιτάζω τα πράγματα πια, τρυφερά…

.
τα φιλάω με λατρεία…

.

Υπερήφανος αποχαιρετισμός…
μιας προδιαγεγραμμένης ήττας…

.

Εκφράζεται πάντα υγρά…

.

αόριστα με το βλέμμα…

.

αφανίζοντας ενοχοποιητικά…
κάθε στοιχείο αμηχανίας …

.

Να χορτάσω την ομορφιά….
ώστε να σ'αναγνωρίσω…

.

..

Ξεβολεύτηκα απ’την άρνηση…
Θέλω να προχωρήσω?

....

.

Στο πιο πικρό σημείο...

το Μηδέν…

της δικής μας Ιστορίας…
.

.
Θα μηδενίσουμε όπως άλλοτε…
κρυμμένοι στην ευκολία???
.

.

Αέναο σημείο Μηδέν….
στο Άπειρο του Χάους….

.

Εκκίνηση ή μετάλλαξη...
υπαρξιακής αγωνίας???

.

.

Ξεβολεύτηκα απ’την άρνηση…
Θέλω να προχωρήσω?
.

.

.

Τα παλιά τώρα τελειώνουνε…
.

.

Ξεχνάω τα οικεία…
και βάζω όλη τη δύναμη σε μια κλωτσιά…

.

προς την καταραμένη ανέμη…
για να αρχίσει πιο δυναμικά...
η γαμω-ιστορία…

.

.

Επίπλαστη αρχή στο Αιώνιο…
που δεν χώρεσε ο νους μου…
.

Ξεβολεύτηκα απ’την άρνηση…
Θέλω να προχωρήσω?

...

....

	Fulton Lights - Breathe In, Breathe Out .mp3
	Found at bee mp3 search engine

....

....

*Οι φωτογραφίες είναι του Joël-Peter Witkin....

αν σας άρεσαν και θέλετε να δείτε και άλλες....

πατήστε ΕΔΩ!

....

503 Αβεβαιότητες...

Ζούμε μέσα στο θάνατο….
Άραγε η χαρά βιώνεται αληθινά ….
μόνο διά της απελπισίας???…
Ίσως στο τελευταίο αντίο…
κρύβεται το μυστικό της συνέχειας…

Αβεβαιότητες….

Κρατικό νοσοκομείο….
Μονάδα εντατικής….
Τρίκλινο δωμάτιο….503….
Ημίφως να κρύβει τα δάκρυα…
και κουρτίνες να προστατεύουν τις ψευδαισθήσεις…

Στο κέντρο ο αγαπημένος μoυ…
και δύο άγνωστα άκρα…
να πλαισιώνουν τις σκέψεις…

Δίπλα στο παράθυρο…
μία νέα κοπέλα…
κοιμάται με έναν σκούφο….
Δίπλα στη πόρτα…
ένα κρεβάτι στολισμένο…
με σεντόνια πολύχρωμα…
που απεικονίζουν όμορφα μπαλόνια…
και μία κουβέρτα μαλακότατη…
να έχει ζωγραφισμένη μία τίγρη….

Το προσωπικό ηθελημένα χάνεται…
στις λεπτομέρειες των άλλων….

Οι σκέψεις ταξιδεύουν για να δραπετεύουνε…
στο διάφανο ρούχο της τσιγγάνας…
στο πρόστυχο μαύρο εσώρουχο…
κάτω από τα κεντημένα άστρα…

Σαν αληθινό θηλυκό…
ήρθε στον προστάτη της…
επιδεικνύοντας τα κάλλη της…
ψάχνοντας ταυτόχρονα και για άλλον προστάτη…

Ο σκούφος ο μάλλινος…
κρύβει άραγε την ηλικία ή την χημειοθεραπεία?

Ένα δάκρυ ξεφεύγει….
νιώθω ένοχη που δακρύζω…

Με βλέπεις και μου χαμογελάς….
-Μαρία, δεν αντέχω….
Κάνω πως δεν σε ακούω….
Προσπαθώ να μαντέψω…
το σχήμα του κώλου της γύφτισσας…
το σπίτι τους… την κρεβατοκάμαρα τους…

Σου χαμογελώ….
σου κρύβομαι…
θέλω να δραπετεύσω….

Μου χαμογελάς…
και σχολιάζουνε…
«είδες το αίμα σου…και χαμογέλασες… »
κοιταζόμαστε και είμαστε μόνοι…

Φεύγουν οι άλλοι να ανασάνουνε…
και μένουμε οι δυό μας…

-Θέλεις να ζήσεις ή θα μας αφήσεις?
-Περιμένω το φάρμακο… αλλά κανείς δεν ξέρει…
-Επιτέλους αποφάσισε…. τι θέλεις να κάνεις….
-Ο γιατρός λέει πως ίσως με σκοτώσει….
-Εσύ θα το αποφασίσεις….εγώ θα το δεχθώ….
Σε παρακαλώ σήμερα το βράδυ, σκέψου….

Το δάκρυ μου, σου υποδείκνυε την απόφαση….
όμως ήταν μόνο δικιά σου…

-Υπάρχουν και χειρότερα….
Το ξέρεις το ανέκδοτο????
-Όχι… πες μου….

Και χανόμαστε στα ανέκδοτα…
που περιγράφουν τις ζωές μας…
μέσα από τις ιστορίες άλλων….
και νιώθω πως ξεχάσαμε….
γιατί είμαστε εδώ… γιατί πονάμε…
γιατί κλαίμε….

Μας σκεπάζει η κουβέρτα η τιγρέ….
και ξέρουμε πως χωρίς να τα συζητήσουμε…
τα έχουμε πει όλα….

«είδες το αίμα σου…και χαμογέλασες…»
γιατί μέσα στο αίμα… υπάρχουν….
οι απαντήσεις των ερωτήσεων που δεν τολμήσαμε…
η απελπισία του κεκαλυμμένου τέλους….
που συνεχίζεται….
μέσα στη ζεστασιά του παράλογου…
που προσφέρει ένα άθλιο άνιμαλ πριντ…
μίας κακομούτσουνης τίγρης….
και το στρινγκ της όμορφης γύφτισσας…
σε αντιδιαστολή με τον θλιμμένο σκούφο…

.

.

.

.

.

.