Εμείς...

Εμείς παντρευόμαστε κάθε νύχτα...
όσες και οι επιστροφές του ήλιου.
Εγώ δεν θέλω να σου δώσω έναν γιο,
την αγνότητά μου θέλω να σου δώσω,
και κάθε νύχτα γίνομαι παρθένα...
Την απαρχή μου θέλω να σου δώσω
και κάθε νύχτα σου δίνω
τις καλύτερες φλέβες μου...

Νoi ci sposiamo ogni notte
quanti sono i ritorni del sole.
Io non voglio darti un figlio,
voglio darti la mia castità,
e ogni notte divento vergine.
Voglio darti il mio principio
di ogni notte ti do
le mie vene migliori.

 Από την Alda Merini,

ποιητική συλλογή «Η σάρκα των αγγέλων»,

 εκδόσεις Frassinelli, 2003

Φωτογραφία του Andor Kertész (κλικ!)

Εναστρα γράμματα...

Ενας από τους πιο λατρεμένους μου πίνακες...
είναι η Εναστρη Νύκτα του Van Gogh...

Την αγαπούσα από μικρή...

αλλά σχεδόν την ερωτεύτηκα...

όταν την είδα ζωντανή...

Πάντα αναρρωτιώμουν...

πως την έφτιαξε...

τι έβλεπε...

όμως ήταν αδύνατον να τον ρωτήσω...

Για αυτό...
όταν έπεσα σε αυτό το μικρό θαύμα...

του ιντερνετ...

ε... δεν άντεξα...

θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας...

Βρήκα λοιπόν...

και εκστασιάστηκα...

δύο γράμματα του καλλιτέχνη...

συνοδευόμενα και από δύο σκίτσα...

που την περιγράφουν...

σε φίλους του...

Esthetics of Eerieness...

Μία έκθεση : Esthetics of Eerieness... (κλικ!)

Ενός Μαγου : Henry Flynt (κλικ!)

Αφορμή για ταξίδι...

 στο γοητευτικό σύμπαν του παράδοξου...

 

Τα τοπία των δακρύων….

Στην απόγνωση το μυαλό δραπετεύει...

Παίζει ριψοκίνδυνο κρυφτό με τη θλίψη...

Ψάχνοντας ικανή  κρυψώνα  να ξαποστάσει...

Αυτό συνέβη και στην Rose-Lynn Fisher(κλικ!!!) 

Λίγο πριν την τρέλα ...

Θέλησε να βρει τι απομένει από την οδύνη...

Και αν υπάρχει περίπτωση...

 να δια-σωθεί...

Μάζεψε λοιπόν τα δάκρυα της…

Τα στέγνωσε κάτω από ένα  μικροσκόπιο…

Και ανακάλυψε έναν  νέο κόσμο…

Το τοπίο των δακρύων…

Κάθε δάκρυ είναι διαφορετικό…

Περιέχει  πληροφορίες και υλικά…

Από τον λόγο που το δημιουργεί…

Έχουμε δάκρυα χαράς…

Λύπης…

Συγκίνησης…

Ή και Μαγειρικής…

 Έχουμε ένα ολόκληρο κόσμο…

 Έναν ωκεανό … Στην ψυχή μας…

Και  απελευθερώνεται με μια μικρή σταγόνα…

Που μας οδηγεί …

σε νέους ανεξερεύνητους  τόπους…

Που παραμένουν όμως  πάντα…

Ο ίδιος , ο ένας…

Η σκοτεινή  γόνιμη γη…

 

Υ.Γ. Φτιάχνοντας αυτή την ανάρτηση… 

έμαθα για το ατύχημα στην Τουρκία(κλικ!)…

Και το μυαλό μου κόλλησε …

 σε αυτό το τοπίο των δακρύων …

στα έγκατα της γης της  πόλης Σομά…

Θα είχε μορφή ορυχείου?

Ασφυξίας?

 Κάρβουνα και απληστία???

Θα είχε ένα μέλλον απελπισμένο…

 μέσα στη μουτζούρα και την καπνιά???

Αποτυπώνεται τόση αναλγησία

Αποτυπώνεται τόση ντροπή??? 

Στεναγμοί μέσα εκεί και κλάματα και θρήνοι
ηχολογούσαν στον αέρα δίχως άστρα,
ώστ' ευθύς στην αρχή μ' εκάμαν να δακρύσω.