Το κόκκινο του Ραούλ....

-Τι είναι η ζωή?
-Μία πληγή χωρίς λογική…
απάντησε ο Ραούλ…

και μάτωσα τους τοίχους με το πάθος μου…
ήθελα πολύ να σ’αγαπώ….

και το αποτύπωνα τριγύρω μου…
να ζήσουμε μέσα σ’αυτό….

Σχήματα ακατανόητα….
αναίσχυντα ιερογλυφικά…
πλαισιώνανε την καθημερινότητα…
των άγνωστων περαστικών….

Ήθελα κάποιος ν’ αναγνώριζε…
τον έρωτα μας τον παλιό…
και μετά να ονειρευότανε…
ένα τέλος πιο καλό….

Γιατί αυτός ίσως θα κέρδιζε…
τον αδίστακτο καιρό….
και θα έπαιζε για όλους μας…
αυτός, ο πιο ικανός….

Όμως τα φιλιά ξεβάψανε…
έσβησε το μυστικό….

Και έμεινε η αγάπη μου…
εκτεθειμένη κρύπτη ….
για τον θάνατο…
σαλιγκαριών…

*χθες είδα το μυαλό μου σε μία ταινία….
δεν το είχα νιώσει ποτέ αυτό…..
μία ταινία με τίτλο: Les Trois couronnes du matelot
του Raoul Ruiz….