Χοές...

Δυνατές οι αλυσίδες…
σαν την ορμή…
που πάντα σε τραβούσε…
τόσο κοντά...
μα πιο μακριά…

από την αγκαλιά μου...

.

Η θάλασσα ανέντιμα προσέφερε…
ουτοπίες και σειρήνες…
όνειρα ανυπόταχτα…
ανεύφικτης ελευθερίας…

για να μας κερδίσει…
ή να σε αποπλανήσει…

Και το λιμάνι ποτέ δε φάνταζε…
σαν το ενδεδειγμένο τέλος...
θλιμμένο σαν τις ομίχλες του…
θαμμένο στην υγρασία...

Για μια στιγμή όμως…
μες τη βροχή…
απρόσμενα ήρθε η ηρεμία…

…τόσο ήσυχη…
τόσο λιτή…
σαν τίποτα νη μην μας λείπει…

αντέστρεψε τη θλίψη…
σε βουβή γιορτή …

χοή κρυφά συγκινημένη...

.

του τιμημένου κάματου…
της ατελούς μας εκστρατείας…