πάντα γιγαντώνεται στo πλήθος …Ξεκινάει με τη φράση...
«Τι έχεις?? Δεν φαίνεσαι καλά…»
και κορυφώνεται με την απάντηση…
ενός Τίποτα…
Η μοναξιά βιώνεται…
πάντα σαν απόρριψη…
μιάς αποτυχίας…
προσγείωσης…
στον μέσο κυρίαρχο όρο…
στα εύκολα νοήματα...
ή στα χαμόγελα χωρίς ουσία…
που ανταλλάσουν οι ξένοι μεταξύ τους…
Η μοναξιά θωρακίζεται…
πίσω από τις δυνατότητες…
που μένουν απραγματοποίητες…
ατελείωτες… ξεχασμένες (???)…
Σε όλα τα κεκαλυμμένα όνειρα ...
τα θαμμένα βαθειά…
στην κοινή λογική...
που δημιουργεί ο υπόκωφος φόβος…
των μέτριων… των συνηθισμένων…
των ευτυχισμένων(???)
Η μοναξιά κρατάει την ανάσα της…
να μην εισπνεύσει ασφυξία…
αλλά δεν τα καταφέρνει…
και παραδίδεται…
στην αυτιστική σιωπή…
να κερδίσει χρόνο…
μέχρι κάποτε να εκδηλωθεί...
δυναμικά και αυτοκαταστροφικά...
στη φλύαρη κοινοτυπία…
Le désespoir est une forme supérieure de la critique…..
Η μοναξιά μπορεί νάναι όλα αυτά τα τόσο ποιητικά δοσμένα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχει, όμως, κι η μοναξιά η συνειδητή, η μοναξιά κατ' επιλογήν, η μοναξιά η αναγκαστική "μέσα στην φοβερή ερημία του πλήθους", που τότε μπορεί να είναι ή να γίνει και δημιουργική!
Η μοναξιά είναι πολύ συχνά το προσωπικό κόστος της δημιουργίας!
Κι αυτό (θέλω να) το βλέπω αισιόδοξα, φωτεινά!
Φιλιά στην Θεσσαλονίκη, δηλαδή σ' εσένα!
:-)
@Αsteroid.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωστά αυτά που λες...
και σε αυτά αναφέρεται ο στίχος του τραγουδιού που παραθέτω...
(μα τόσο σοφός που είσαι...πως να μην ανταποδώσω το φιλί???ε????)
Καλημέρα!!!!
καλημέρα κι από μένα :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤραγουδάκι αντί για σχόλιο ;)
http://www.youtube.com/watch?v=APW_QwzGg2o
η κόλαση είναι οι άλλοι.....
ΑπάντησηΔιαγραφήσου αφιερώνω το δικό μου ποστ
που σχεδόν την εξυμνεί....
με λόγια άλλου :-))
Η "μοναξιά" είναι πάντα Μοναξιά .
ΑπάντησηΔιαγραφήΚορυφή για φέτος στα γραπτά σου Ακανόνιστή μου που όλο και πιο κανονική σε βρίσκω .
Ολα σε 3 αράδες ...
"...«Τι έχεις?? Δεν φαίνεσαι καλά…»
και κορυφώνεται με την απάντηση…
ενός Τίποτα…..."
Με "έριξες" αλλά δεν φταις εσύ , έτσι κι αλλιώς σερνόμουν από καιρό ...
νάσαι καλά !
@Artani μου....
ΑπάντησηΔιαγραφήΠήγα να ακούσω τις όμροφες μουσικές που μας διαλέγεις...και...
"Αυτό το βίντεο περιέχει περιεχόμενο από EMI. Δεν είναι διαθέσιμο στη χώρα σας."
:-(((
@ΨουΞ....
Ερχομαιιιιιιιιι τρέχοντας!!!
:-))
@Κύριε αμ....
Αν είναι έτσι Αλέκο μου...
Το βράδυ θα σου κάνω εγώ ψυχανάλυση....
:-)))))
Δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν η μοναξιά είναι επιλογή ή εξαναγκασμός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια μένα η μοναξιά ίσως και να είναι τελικά μια κατάρα που θα με ακολουθεί σε όλη μου την ζωή.
Ποτέ δεν με τρόμαξε η μοναξιά, όσο αυτή μέσα στο πλήθος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ποτέ τα άσκοπα λόγια, όσο αυτά της "συνήθειας".
Φίλη μου καλό σου βράδυ
(και ένα ευχαριστώ για αυτά που γράφεις και εμείς απολαμβάνουμε)
υπεροχο κειμενο
ΑπάντησηΔιαγραφήLe désespoir est une forme supérieure de la critique…..
ΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦςςςςςςςςςςςςςς
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάρα πολύ καλό κείμενο, αυτά βλέπουν οι ατάλαντοι και μάχονται ωυχθημερόν τα βλόγς.
έρχομαι Θεσσαλονίκη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΖεστή κρυψώνα η μοναξιά
ΑπάντησηΔιαγραφήγια την πληγή που ακόμη αιμορραγεί.
Με κάλυψε ο Asteroid! (φιλί εγώ έχω?)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτη φωτογραφία είναι το χρώμα της μοναξιάς?
...αφού τα κάνατε όλα με τον Αστεροειδή, και ανταλλάξατε φιλοφροσύνες, αγκαλιές και φιλιά, εμείς ώρα τι να πούμε; Για να στηθούμε στη σειρά, πάντως, αποκλείεται...
ΑπάντησηΔιαγραφή:-)
Για όποιον έγραψε το κείμενο
ΑπάντησηΔιαγραφήξέρει τι σημαίνει μοναξιά
Για όποιον το αναπαράγει ξέρει να είναι μόνος
Στήνω ένα φράκτη με καθρέφτες, μπαίνω μέσα στον κύκλο κι είμαι μόνος και συνάμα μέσα στο πλήθος, περιτριγυρισμένος από τον μεγαλύτερο άγνωστο, τον μόνο που δε θα μπορέσω ποτέ να καταλάβω, τον μόνο από τον οποίο δε θα μπορέσω ποτέ να απαλλαγώ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΙσως και να μην υπάρχει πιο ελευθερο συναισθμα απο τη μοναξια.. Εξαιρετικο το post.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑμα την διαλέγεις καλή είναι..Αμα σου επιβάλεται είναι το πρόβλημα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά ετσι κι αλλιώς ,εδω και χρόνια μου φαίνεται πως η μοναξιά εχει γίνει δεύτερο σώμα μας. Απλά δεν τολμάμε να το ομολογήσουμε.
Η μοναξιά…
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια
της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών «καλών» καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
βοϊδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.
Η μοναξιά.
Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο
μαζί με τα κομμάτια τους
στον πάτο του φωταγωγού.
Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
Μπουρνάζι – Αγ. Βαρβάρα – Κοκκινιά
Τούμπα – Σταυρούπολη – Καλαμαριά
Κάτω από όλους τους καιρούς
με ιδρωμένο κεφάλι.
Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ’ αλυσίδες τα τζάμια
κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής
βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία
είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες
πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα
στα σκλαβοπάζαρα της γης – εδώ κοντά είναι η Κοτζιά
ξυπνήστε πρωί.
Ξυπνήστε να τη δείτε.
Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους
και τα τελευταία
ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ-ΚΕΝΤΡΟΝ
στα γατζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο
που ξεπουλάν τη φάρα της
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω
είναι τσεκούρι στα χέρια μας
που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει.
κ.γωγου