Παραδομένο αμετάκλητα…
στο εξορκισμένο τέλος…
στο εξορκισμένο τέλος…
.
παρέδωσε τη σάρκα του...
με τα πολύχρωμα φτερά του…
στη γήινη αγκαλιά…
της κυκλικής ισορροπίας …
Τα σύννεφα δακρύσανε…
φίλησαν την χαρά τους…
αντικατοπτρίζοντας βουβά …
ουράνιους παραδείσους…
παρέδωσε τη σάρκα του...με τα πολύχρωμα φτερά του…
στη γήινη αγκαλιά…
της κυκλικής ισορροπίας …
Τα σύννεφα δακρύσανε…
φίλησαν την χαρά τους…
αντικατοπτρίζοντας βουβά …
ουράνιους παραδείσους…
Πόσο πρέπει να σ' άγγιξε αυτή η εικόνα την στιγμή που την είδες για να γράψεις λίγα μα γεμάτα περισσή τρυφερότητα και θλίψη λόγια για ένα θάνατο που στους πολλούς μας περνάει απαρατήρητος... Με άγγιξες κι εμένα βαθιά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕάν αυτή την κυκλική ισορροπία την είχαν συνειδητοποιήσει κάποιοι, ο κόσμος μας θα ήταν πολύ καλύτερος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τις φωτογραφίες τι να πω, από την μία δείχνουν θάνατο και λάσπες, από την άλλη πέταγμα προς τα σύννεφα.
Πραγματικά είναι απίθανες και ευφυέστατες.
ουφ...
ΑπάντησηΔιαγραφήνα υπάρχει παράδεισος άραγε; και αν υπάρχει γιατί να πεθαίνουμε για να τον ανταμώσουμε;
ΑπάντησηΔιαγραφήουφ και εδώ...:)
φιλιά πολλά!
μου αρέσει!
ΑπάντησηΔιαγραφήstally
και σύ νεκροναύτης ?
ΑπάντησηΔιαγραφή