Dukkha…

Ελέγχεις με ασήμαντα ψέματα...
και πάντα καταφέρνεις…
να σχηματίζεις την όποια Αλήθεια σου…
στη «ζωή» που επιλέγεις…

Με ζήλο παραδίδεσαι…
στην πιο νέα, στείρα πλάνη…
προσβλέποντας στην αναγέννηση…
μιας νιρβάνας κολασμένης …
επιθυμιών ευνουχισμένων …
αέναα καταδικασμένων…

Όμως…
αμείλικτα το υποσυνείδητο…
κάθε συνειδητά χαμένου…
φωτίζει τα βράδια στην καρδιά…
το απύθμενο κενό της…

και τότε όλα μουχλιάζουνε…
στην υγρασία κρύου ιδρώτα…

Το «εγώ» δεν απεγκλωβίζεται…
από τις απατηλές του συνενώσεις…
.

.

.
Άραγε άξιζε…και αυτή τη φορά…
η εσχάτη προδοσία???
.

.