Σχεδόν Πανσέληνος…

Το μυαλό φυλακίζει τα πάντα….
και φυλακίζεται στον φόβο ….
Το βράδυ τα προβάλει στον ύπνο…
και η ανάσα κόβεται….
το σώμα ιδρώνει…
το κρεβάτι τότε αδειάζει…
Ένα τσιγάρο στο σκοτάδι ημερεύει…
τη βουβή αγωνία….
Είναι παράλογη…. ή όχι????
.

Παλιά όποτε με έπιανε αυτό…
έβρισκα μία καύτρα να λάμπει στο σαλόνι…
ήταν ο πατέρας μου… και καθόμουν δίπλα του…
χωρίς να μιλάω…και κάναμε ένα τσιγάρο μαζί…
Χθες… το σαλόνι ήταν έρημο…
αλλά φωτισμένο….
σαν να ήταν μέρα….
Σήκωσα τα μάτια…και είδα το φεγγάρι….

Χλωμό… υγρό….
δακρυσμένο… όπως το λένε….
Μία όμορφη και καθησυχαστική παρέα…
Κάθισα στο μπαλκόνι γυμνή…
και ας έτρεμα….
Όλοι κοιμόταν….
και αναρωτιόμουν για ποιους αναβόσβηνε ο φάρος…
.

.
Το φεγγάρι για μένα…
είναι πάντα αυτό το τραγούδι….
το αγαπημένο μου….
Έτσι… για ένα σιωπηλό διάλειμμα…
για μία ανάσα…..από το Chaos…..