Séduisants climats!....

On dirait ton regard d'une vapeur couvert;

Ton oeil mystérieux (est-il bleu, gris ou vert?)

Alternativement tendre, rêveur, cruel,

Réfléchit l'indolence et la pâleur du ciel.

Tu rappelles ces jours blancs, tièdes et voilés,

Qui font se fondre en pleurs les coeurs ensorcelés,

Quand, agités d'un mal inconnu qui les tord,

Les nerfs trop éveillés raillent l'esprit qui dort.

Tu ressembles parfois à ces beaux horizons

Qu'allument les soleils des brumeuses saisons...

Comme tu resplendis, paysage mouillé

Qu'enflamment les rayons tombant d'un ciel brouillé!

Και σ'αγαπώ γιατί μ'αρέσει να χάνομαι...

εκεί που οι βεβαιότητες με τα όρια ατονούν....

Χάνονται μέσα στην τρυφερή ομίχλη....

με απόλυτη πυξίδα...

την ενστικτώδη μοναξιά....

Μία ακόμα προδοσία...

που η χαοτική μας υπερθέση ...

θα μετατρέψει σε γιορτή....
Με άξιο κέρασμα τον ήχο του ανέμου...

ενώ ένα άκυρο αδιάβροχο μας επιτρέπει....

το άγριο χάδι της βροχής....

*Τα "κόκκινα" αποσπάσματα ανήκουν στο:

Ciel brouillé...
του Charles Baudelaire

(μετάφραση θα βρείτε στο πρώτο σχόλιο)